Bir İnsan Ancak Bu Kadar Şerefsiz Olurmu ...

Ey şerefsiz insan seni başıma taç etmiştim
En gizli sırlarımı bile seninle paylaşmıştım
Amacım sana insanlık pınarından kana kana su içirmekti,
Ama senin kökün ayranmış yediğin tabağa pislemek meziyetinmiş ben anlayamamışım.
Bir insan ancak bu kadar şerefsiz olurmuş henüz anladım.

Bu kadar iyilik ve güzelliklerin karşısında bu kadar vefasızlık gavurda bile olmaz
İnsan olan böyle husumet kıskançlık duygularıyla tıka basa bu kadar dolmaz
Şayet sendeki gönül, gönül olsaydı bahar mevsiminde güllerin solmazdı
Görülmedik kabalıklar çirkin ruhunda yaşanmazdı
Bir insan ancak bu kadar şerefsiz olurmuş henüz anladım.

Güzellik adına ne varsa gönül bahçende yeşermeyecek hepsi kurumuş
İnsanı cehenneme götüren şeytan gönlünde en muhkem otağını kurmuş
Zebaniler bile senin yaptığın bu asilsizliği asla yapmaz
Cahilliklerin en cahilliği ve husumetler gönül hanende bağdaş kurmuş
Bir insan ancak bu kadar şerefsiz olurmuş henüz anladım.

Yaşım elli dört hayatımda bu kadar insan görünümlü canavar görmedim
Sen hain mi hain şerefsiz mi şerefsiz hayvanlardan daha aşağı bir mahlûksun
Sen hayâ şeref ve ar perdesi en yırtıksın
Sen hayat heybelerini en yaşanmamış cürümlerle dolduransın
Bir insan ancak bu kadar şerefsiz olurmuş henüz anladım.

Senin gerçek yüzünü tanıdıktan sonra bir yaşıma daha girdim
Oysa yanan bağrına buz misali hararet gideren suları ben verirdim
Gayem seni insanlıktan nasiplendirmekti
Seni kazanmak için her daim fedakarlıklar yapardım
Bir insan ancak bu kadar şerefsiz olurmuş henüz anladım.

İçtiğin tavşan kanı çaylarım sana haram olsun!
Sen beni gönlümü yıktın senin de gönlünü Yüce Allah yıksın!
Varsa güzel kokan reyhanların ve Muhammedi güllerin,
Daha hazan gelmeden baharlarda solup kurusun!
Bir insan ancak bu kadar şerefsiz olurmuş henüz anladım.
09/Temmuz /2014
Bu şiirimi vefasızlara, yediği tabağa pisleyenlere, çizgisi belli olmayanlara,
Atfediyorum.