Bir İnsan Şiiri - Diyap Mansuroğlu

Göğüsümün solunda bir kanca,
Dolaşır ucu sokak sokak uzaklarda.
Hiçbir ip tek uçlu değil,
Hiçbir tebessüm ölümlü,
Hiçbir bakış zamanda kaybolur değil.

Bir göz göremez diğeri olmadan tamamen;
Bir an dahi candan bir an ile canan varlığı değilse;
Hayat, hayat değil.
Yaşayan herkes bilir,
Bazı ateşler söner suyla,
Bazı ateşler nemli bir avuçla.
Şimdi sözlere yazıdan öte,
Mihrimah göze değene kadar,
Tapınma ve arınma vakti.

Bir ayak yürümez diğeri olmadan,
Topal, neden topaldır aslında?
Hakir görmek midir, lisan-ı meşk midir adab-ı isyan?
Bir adım mı atabilirdik alnımızda yazı olmadan,
Yaradan rızası var ki koşmak var zaman gibi.

Oysa insan aksak,
Oysa insan eksik,
Badirelerle ruhu paçavra misali,
Aittir kendini bulduğu yere.
Ve bir ömür Kabe’sidir kalbinin,
Ait olduğu yer;
Kaçsa da dilediği yere kadar.
Yalnız iki ayak,
Anlaşılmayan bir yalnızlıkla,
Sadece uçuruma yürüyebilir.
Feda etmeli, atmalı fazlalıkları ne varsa...
Tüm inanmışlıkların içinde,
Ait olduğu yer damarda kan gibi,
Eksilirse atar ruhunun beti bezi.
Bazen dünya sanılan sokakları bırakmalı,
Tavanı olmayan sokaklarda bilinene gitmek varken,
Şaşkın bakışlarla hayalet gibi bakakalmamalı,
Teslim olmalı,
İçinden ‘ne olursa olsun’ demeli insan,
Bırakmalı kendini ait olduğu yere uçmaya kanat kanat,
Dümdüzlüğüne kanmadan dünyanın,
Varmalı ve yaşamaya geldim diye haykırmalı Kabe’sine.
Naralar çıkmalı yüreğinden katar katar.
Tüm yolların bir son durağı olmalı,
İnsana, salınmalı insan.