Bir İnci Çiçeğine Şiiri - Mehdi Doğan Sayan

Belki de sen hiç hak etmediğin halde,
sana bu kendini bilmez dizeleri dizdiğinden,
utanıyor kaleminden.

Bir tokalaşma katili ellerine,
ulaşamayacaklarını bile bile,
yinede bin yıllık bir hasretle uzandıkları için delicesine,
utanıyor ellerinden.

Yaşama dair baktığı bütün yüz cephelerinde,
hep kendini görmeyenleri gördüğünden
ve bu kadar yaşanmamışlıklar dururken,
yaşamı hep simsiyah bir gözle seyretmeyi seçtiğinden,
utanıyor gözlerinden.

Bunları okurken alaycı bir tavırla gülümseyeceğini
ve hatta bir savaşı daha kazanmanın verdiği hazla,
yaşamı daha çok seveceğini bildiğinden
ve bunu bildiği halde amansızca yazmaya devam ettiğinden,
utanıyor şiirinden.

Oysa sen bilmezsin inci çiçeği

Çok uzaklardan,
elinde kalem,
kaleminde sen,
bir şair göç etmiş vatansız düşlerine,
adı konulmamış bir ülkeden.
Bir şiir yazmış gülen gözlerinin,
ağlayan bebeklerine,
harfleri tel örgülere takılmış, en mülteci kelimelerden…
Bir ölüm istiyor senden,
unutulmaz bir ölüm.
Hem de senin ellerinden
ve bunu istediği için,
utanıyor kendinden.

Oysa sen tanımazsın inci çiçeği

O şairi iyi tanırım ben,
sana bir parça bırakıp gidecek,
bütün yaşanmamışlıkları barındıran yüreğinden,
hiçbir şey demeden
ve senden hiçbir şey istemeden…

O şairi iyi tanırım,
o hep kendine yenilen;
çünkü o hep kendine yenilen şairim ben.

DÜZİÇİ__ANKARA