Bir,iki,üç Şimdi Susuyoruz

Nasılsın diye sormanı bekliyorum,
Ben bugün hiç iyi değilim.
Hadi susayım diyorum ama olmuyor.
İyi değilim bugün,
Konuşmak gelmiyor hiç içimden.
Canın da yanıcı bir madde olduğunu
Bu gece öğrenmiş oldum.
Kalbimi almışsın eline, geri de vermiyorsun.
Küsmüşüm sanki nefes alan her şeye...
İçim peş peşe sigara yakıyor,
Duman dumana ortalık...
Dudaklarımda keman tellerinin titremesi var.
İçimde birinci boğaz harbi,
Allahım bu ne sestir çıldıracağım...
Kalbimin gürültüsünden kendimi duyamıyorum,
Öylesine tek kalmışım ki bu harabede.
Dağda eriyen son kar tanesi gibiyim.
O kadar yalnız...
O kadar tek başına...
Bakma bana öyle,
Bunu ben istemedim...
-Hayır ben böyle olsun istemedim.

Okurken kızıyorsun belki bana,
Kızma lütfen!
Ağlamıyorum ama için parçalanıyor.
Ağlamamak için derin derin nefes alıyorum.
Gözlerim dolmadan anlatamazdım seni,
Sende beni anla...
Sende gel o zaman yanıma,
Korkuyorum üşüyen ellerin
tuttuğumda ısınmazsa diye...
Ben sana yaklaşırken her seyden uzaklaşır oldum.
Seni kalbimin en gizli odasını açtım.
Ama artık yerini ben bile unuttum.

Aklıma geliyor işte duramıyorum,
Bütün mutlu sonlar yalnızca hikayelerde mi olur?
Ya da yalnızca Züleyha mı aşıktı Yusuf’a?
Ya da bu son yeni bir başlangıcın habercisi mi?
Ya bu gemiden mutlu inemezsek?
Hayır hayır bu yaşamak değil,
Geç kalınmış bir ölüm!
Merak ediyorum bir ömrümüzün zamanı,
Yetecek mi acaba kavuşmak için?
Yetmezse Tanrı bunun hesabını nasıl verecek?
Nasıl yargılayacak bizi?
Ben kavuşmadan biten hayatı hayattan saymıyorum derken,
Allahım neler diyorum ben böyle?
Küfrüm edebimi aştı bu gece...

Bir şiire seni sığdırmak istedim.
Bir şiire koca bir aşkı nasıl sığdırayım ki...
Ben şiir yazıyorum zannettim,
Ama aslında kalem değildi tuttuğum.
Dayanamadı ellerim sensizliğe,
bu yazdıklarımı parçalayacaktı, yırtacaktı.
Zor tuttum sevgilim,
Yine kağıdın üstüne yaşlar damladı
Mürekkepler birbirine girdi.
Sana yok artık bir şiir sevgili!

Bir, iki, üç ve tıp deyince susuyoruz!