Bir İki Kişi (!) Şiiri - Elif Eylül Adalı

Gökyüzü kızarmış ondandır insanlardaki 
bu çelişki
Herkes evlerine tünedi korkup kaçmayan                                                                bir iki kişi 
Perdeler çekildi 
sanıyorlar ki fark edilmeyecekler 
Unutuyorlar gök tektir hepimizin başında                                                                      aynı kişi

Kimi iyiliğe yoruyor bu kan kırmızı rengi
Kimi yeriyor insanları , kendini 

Gök alev alev ,başladı cehennemin ön gösterimi 
Evlerin çatıları ,yollar ve dualar göğe karışıyor
Evlerinde saklanmaya devam ediyorlar     
          ortalıkta  bir iki kişi 
Demezler mi bir de yok mu bu tanrının
          başka işi 

Kimi öldüğünden emin ,köprüyü bekliyor geçmek için
Kimi af diliyor tanrıdan zinalarına 

Tarif etmek ne mümkün o anı
Hepsi korkudan yorgun, tutmuşlar uykuyu.
Gök kan ağlıyor
Dereler kızıllaşıyor
Deryalar kızıllaşıyor
İnsanlığın elleri kanlanmakta,
Dünya cinayetlerle yoğruluyor 
Gök durmadan çığırmakta
Gören duyan yalnız bir iki kişi

Kimi işte böyle insanoğlunun ,at gözlükleriyle senelerin içinde salınıyor
Kimi daha da beter  
ölüm uğruna insanlığından yoksun,
                                     gün sayıyor

Bir iki kişi var 
Sadece bir iki kişi
Onların da çoğu intihara meyilli