Bir İhtiyar Ana Baba. Şiiri - Cengiz Yazıcı

Yaşı, çoktan ilerlemişti ihtiyar adamın,
Hiç bir hükmü dahi yoktu, olsada idamın.
Çünkü namusu ile yaşamıştı, onca yılları,
Helal lokma ile büyütmüştü, hep çocukları.

Şimdi, ihtiyar bir kocakarı ile başbaşa,
Yetiyordu onlara, bir tas sıcak çorba.
Tarla, tüfeng ile geçiniyordu hala,
Ah ulan ah, birde şu evlat hasreti olmasa.

Üç çocuğu olmuştu, ahir ömründe, biri kız,
Oğlanlar haylaz çıkmışlardı, vede hırsız.
Kızdanda hayır yoktu, aslını sorarsanız,
Diyordu.Kırk'larda belki onu kurtarırız.

Yediremiyordu onuruna gururuna,
Zaman zaman soruyordu Allah'ına.
Ben ne günah işledim sana ey Rabbim,
Layıkmıydım, bana bunları yaşattın.

Sabret bakalım diyordu; ihtiyar hanımı,
Belkide hata bendedir.Affeder günahımı.
Hayır diyordu baba, olmaz öyle şey,
Ne günahın olacak açık değilmi, herşey.

Yıllarca, onlar için çalıştık didindik,
Onlarla üzüldük, onlar için sevindik.
Bir tek kelime bile kötü söz söylemedik,
Onca hakaretler yedik, yine birşey demedik.

Bunları diyorduda, yinede duramıyordu işte,
Saç baş ağarmış, ihtiyarlamıştı görünüşte.
Yine de evlatlarını düşünüyordu,
Onların hatalarına, yine o dövünüyordu.

Derken, son acı haber yıktı onları,
Katilde olmuştu sonunda, oğullardan biri.
Dayanamadı, ihtiyarların yorgun kalpleri,
İkindi ezanlarına karıştı, ''SELA''sesleri...