Bir İhtimal Şiiri - Muhammed Raşid Yüksel 2

Canlanmayı bekliyorum, bir kafiyenin doruğunda
Seni rüzgarla içime hapsediyorum, her saniye soluğumla
Öyle kıskanç bir Afitap yatıyor ki solumda
Bir ihtimal, yeniden biz olmayı bekliyorum bu yolun sonunda

Her şeyin başlangıcı benim sonum
Herkesin yanlışı benim doğrum
Tam dört yıl önce seninle doğdum
Doğduğum gün, karanlığı gözlerinle boğdum

Senin varlığında mutluluk boldu
Yalanlara inanıp gerçekleri kovdum
Yaşadığım bu bahar bir sondu
Gönlüm bir serçenin gözlerine hapis oldu

Ağlarsa öleceğim, görmüyor musun?
Son doğum günümü kutlarken yanımda yoksun
Yeryüzünün her zerresi, sana aşık
Sen, beni bu gezegende yaşatan, sönmeye başlamış bir mumsun

Kan değerlerim azalıyor, ilaçlarım bulunsun
Sen, her gece buğulu penceremde beliren bir ruhsun
Sevgin varsa gözlerini, gönlüme özene bezene sunsun
Ortasında kaybolduğum Sahra Çölü’nün en değerli kumusun

Beş vakit, artı bir kitapta saklı kurtuluşum
Öyle güzel bir sesleniş ki sesini kesiyor kurdun kuşun
Her sayfanın her okunuşunda, o duygunun gönüllerde varoluşu
Elbet hesabı sorulacak Kabir’ de, her bir kuruşun

Varoluşun destekliyor yok oluşumu
Bir cesette hapsolmuş gönül koğuşum
Öyle titrercesine durup, biranda Güneş'e sokuluşun
Ancak dört yıl sonra görebildim, yeniden doğuşunu

Yeniden doğmuş olman, özgür kılıyor minik bir kuşu
Öyle bir heves ki, gönlüm yeniden çıkıyor yokuşu
Yokuşun zirvesindeki özlemin biranda Cennet kokuşu
Gönlümün kanatlarını yakıyor, oksijenin ormandan kovuluşu

Kokun, var olan her bir zerreme bulaştı
Alnım ak, gönlüm dikenli sen kasabasına ulaştım
Ömür yolum boyunca, insanoğlu hep benimle uğraştı
En sevdiğim insanın ölümünü gördüm, ruhuyla buharlaştım

Bu aşktır, yıllar boyu içince savaştığım
Dört duvar bir odanın karanlığında her gece hayalinle barıştım
Bende bıraktığın bir kısmımı, romanlara hapsetmeye alıştım
Çünkü her satırın gölgesi, gözlerinin Güneş’inden kaçıştır