Bir İhanetin Ardından Şiiri - Elif Gülay

Duman ettin sevdamda yanan ateşi,
Kendi ecelini kendin hazırladın.
Başka çiçek aradın gönül bahçende,
Aldattın,ağlattın, sen de ağladın.

Öldürdün içimdeki sevgileri,
Hayaller yerine nefretler getirdin.
Lanet ettim sana verdiğim senelere,
Kızamazsın çünkü bunu sen istedin.

İstediğin neyse bende yok hiçbiri,
Olmayan benliğinde aşkı aradım.
Kendi elinle rezil ettin kendini,
Adını duyunca nefretlere bulandım.

Kalbimde kalmadı sana karşı hiçbir his,
Sen alıp gittin kendi aşkını.
Yücelttiğin aşkın gerçek bir yalan artık,
İnsanlığın ötesi,beter bir vefasızlık..

Duyduğun tüm sözlerde beni arayacaksın,
Her gördüğünde utancından yanacaksın.
Nefretimi hissedince üşürsen eğer,
Acaba sığınacak kimi bulacaksın?

Yalansın,dolansın,olmayansın!
Bırak bir kinim var o da hep yansın
Beklemem artık senden,verme hiçbirşey,
Kalbim sana verdiklerine acısın.

Uykularımdan çıktın,kabusum oldun.
En sevdiğimdin önce,düşmanım oldun.
Ayrılık yakmadı bir bilsen beni
Aldanmışlığım vardı,yalanım oldun.

Kurşunlar dizsen yine kalbime,
Bir daha giremezsin hiçbir şekilde.
Adını 'nankör'koydum,bir daha değişmeyecek,
Yıldızları getirsen,nefretim bitmeyecek.

Dalgalansa bir an sesim kulağında,
Anlayamazsın,korkar kaçarsın.
Bulsan da başkasını şuna inan ki,
Bendeki vefayı hiç bulamazsın.

Beddua ettiğim tek insan sensin,
Umarım çektiklerim seni de bulur.
Gülsen bile için hüzünle dolsun,
Kaybolan ismine,lanetler olsun!