Bir İdam Mahkumunun Ardında Bıraktıkları

Kan damlar her zerresinden yıkılsa darağacının,
İlmikler firar eder, izi teninde kalır kurbanının.
Gözleri derinden gülüyordu koşar adım götürülürken mahkumun,
Farkında değildi sanki her an yaklaştığının sonunun,
Yaklaştı mağrur idam sehpasına,
Acıyarak baktı son kez düzen uşaklarına,
Geçirdi ilmiği acelece boynuna,
Vakit bırakmadı son arzusunun sorulmasına.
Belli ki; gönlünde hüzünden eser yoktu,
Kendinden emin, vakar, bakışı donuktu.
Kimbilir belki kahraman, belki de çok cesurdu.
Sadece sessiz sessiz, derin derin soludu.
Güzel hülyaları yoktu artık, ıssız gecelerinde,
Yastığı yas kokar oldu buram buram,
Papatya toplayan kızlar yoktu artık, sessiz düşlerinde,
Gökyüzü pas tuttu, aya gülmek haram.
Soğuk yüzlü zindanda gözlerinin izi,
Terini silmeye bilekıyamadığı mendil bezi,
Yaşayamadığı günleriyle bu güzü,
Dudağında yarım bir marş sözü,
Ve acılar içinde bırakarak bizi,
Bir daha dönmemek üzere 'O' gitti...