Bir Hüzün Çeşmesi Yahut Gördesli Makbule

Aylardan mayıstı, günlerden acı…
Gece, merhamet sağıyordu gül yüzlü dolunaydan
Umutlar, yürek denizlerindeki buzdağının suda kalan yüzü kadardı
Akşamın kucağında sabahın düşleri boy atmakta…
Herkes kendi masalıyla kendini uyutmakta…
Bahar, acıyı öğütmekte gönül değirmenlerinde…

Gökler seherde ölüm indirmekteydi yaralı yüreklere
Hayaller bin parçaya bölünüyordu paslı martin tüfeklerle
Baykuşlar tünemişti al bayrağın dalgalandığı burçlarda
Kuşatmıştı masmavi gökleri kapkara bulutlar…
Göğüs kafeslerinden taşıyordu bölük bölük acılar…
Kan bürümekteydi hakikati görmeyen şehla gözleri
Paçavradan farksızdı o çirkef yüzleri…

Halil Efe, bir Makbule’sine, bir de vatanına vurgundu
Aşkla nefret arasında gidip gelmekteydi yaralı yüreği
Böğrüne dayamıştı hançerini düşman, öbür yanda ciğerparesi Makbule…
Gitmek mi, kalmak mıydı zor olan? …
Bu bir gönül meydan savaşı, aşkın nefreti dize getirişi…
Akıncılar yılar mıydı, kaçar mıydı meydandan? ...
Zor olanı, gitmeyi, vatanının imdadına koşmayı seçti Halil Efe! ...

Gördesli Makbule durur muydu elleri bağlı?
Dağların çağrısına kulak tıkar mıydı hiç…
O da Halil Efe’nin uydu ayak izine
Tırmandı tıknefes, yüce dağların dik yamaçlarına
Aşkını gömdü içindeki dipsiz derinliklere
Ses verdi yüce dağların kulakları tırmalayan sesine…

O bir kadın efeydi, eli tetikte….
Çakalları inlerinde kıskıvrak yakalayan…
O ki yere düşen al bayrağı öpüp alnına, sonra da burçlara koydu
Gonca güldü, sevda bahçesinden henüz açmadan koparılmış…
Sürgündü gönül ülkesinden barut kokularına…
Vatan aşkıydı sofrasının bereketi, hüzündü gönül azığı
Gençliğine doyamadan o, vakitsiz ölümlere doydu

Tetiklere uzanınca hain parmaklar…
Gördesli Makbule’nin mezarı oldu Kocayayla…
Yüreğinde soğudu kahpe bir kurşunun ateşi
Ölüm yağdı göklerden, şarapneller…
Kuduran namlulardan kan, nefret ve gözyaşı…
Makbule gül kokulu yarasıyla katıldı şehitler kervanına
Kefeni oldu dağların başında salkım salkım kar beyaz bulutlar…
O da gözünü kırpmadan uydu Sümeyye’nin gül çağrısına…