Bir Hüzün Şiiri - Abdullah Mennan

Bir Hüzün
Basamak 1
Bir hüzün, garip bir yalnızlık.
Kalbim şimşekliyor, şişiyor göğsüm.
göğü mıh gibi delen,
Kör gözlü apartmanların arasındayım.
Kapanmış kapılar, çokça sokaktayım.
gece
çilek renginde
nefesi ensemde,
baya baya korkuyorum.
Sessiz sensiz fena halde yansız...
Lambanın çıtıyla
akşamın efsunlu karanlığını üşütüyor,
silik soluk ampullerle, varmak için menziline ışık.
Kara kıvrak uzanıp kısalan gölgem,
damar damar kaldırımlarda kırılarak.

Devri âlem de yine gece...
Yine gece
içinde bin bir ses, içimdeki senfoni sessiz.

basamak 2
Köşeden uzanıyor, haylice kabarık paltom,
cehennem zebanisine benziyor gölgem,
ağır berduş duruşlarda gövdem,
şu gölgemi tanıyamıyorum,
uzun kaşık suratlı
küçük başlı,
bir var,
bir yok,
sanki yazboz tahtası, hayat gibi.

Acıdım,
iki adam içinde bir adam desinler diye,
kibrit alevli muktedirsiz muktedir sözleri,
karanlığın tenini
usulünce okşayarak
mahalle içinde ayine çevirip muteber kılana.
Acıdım,
gölgeme bakarak,
yaşamını karanlıklardan seçene,
ara ara yiyordu gölgemi,
dar sokak
zifiri-sabıkları.

Malum
herkes yaşadığı yere benzer.
Havlıyorlar sesleri ile
yoldaş olan itler,
karanlığın derinliğinde etek kaldıran civelek sesler
kanadı kırık sunayı başka nereler saklar,
herkesi yaşadığı yer paklar

basamak 3
Dolaşıp durdum,
sığamadım bir yere,
en son yıkıldığım,
salaş bir meyhane.
Meyhane değil
sanki muhabbet hane
Kurmuşlar meclisi,
bin ayna tebessümlü,
dağdağadan uzak,
baktığını gören divaneler de var.
Dolaşıp duruyor saki,
lule lule saçları,
sarı sıcak teni,
etkinliği hafif açık memeleri,
içimdeki alev titrer,
doldur saki
kadehimizin rengi,
ateş badesine benzer olsun.
—Dediler ki meclisimize deliler de buyursun

Kadehler de, izler ararmışım,
aynı bardaktan meyi tada maya- cağımızdan efkârlanmışım,
sol mememi avuçlayıp,
boşlukları düşlerimle doldurmuşum
Neye yarar bulunduğum an,
gözlerimi gözlerine bulayamazsam,
ekmeğimizi aynı tabağa bandıramazsam,
saplanır kalır kurduğum düşler de adın.

Yine düştün aklıma,
gözlerim nemli,
bu kadar düşünme nedenim,
çok az görüşe bildiğimizdendir belli.
Umutlarım azalmakta,
kendimden kopmaktayım,
bağlanacak mı bir yere meraktan ölmekteyim.
Abdülmennan Aktürk
15.1.2011