Bir Hüznün Selası Şiiri - Kadir Yılmaz

Bir Hüznün Selası

Yokluğunun ilk sabahına sadece ruhum uyandı.
Kol saatim durmuş,duvar saati tersine dönüyordu.
Belli ki gün ağarmıştı,güneş haddinden fazla sıcaktı.
Avizelere kimse dokunmamış,
Geceden kalma yanıyordu,tüm evin ışıkları.
Sabah haberleri yoktu bugün televizyonlarda,
Her kanalda aynı şarkı.
Penceremden baktım,boğaz köprüsünün trafiği de yoktu,
O çok sevdiğim martı sesleri de...
Seyrekti bugün deniz,sanki istila etmişlerdi şehrimi.
Deniz otobüsleri seferlerini tamamlamıyor,
Martılar aç kalıyordu bugün,ondandı sessizlikleri...
Bulutlar o kadar hüzünlü dizilmişti ki gökyüzüne,
Bir elveda yazısını andırıyordu,sanki bana hoşça kal dercesine.
Küsmüştü kuşlar bugün İstanbul'a
Gökyüzü toplu bir göçe şahitlik ediyordu...
Ay ağlıyordu,elinden gelse gündüz vakti doğacak hesap soracaktı güneşe..
Kardeşim yeni uyanmış yüzünü yıkarken,
Annem gündüz vakti yatsıya niyet ediyordu namazını.
Takvimler dünü,9 haziran perşembeyi gösteriyordu hala,
Oysa bugün cumaydı,namaza gitmeliydim!
Hoca bir türlü vermiyordu selayı,okumuyordu ezanı...
Melahat teyze çalmamıştı bugün kapımızı,
Hasan amca yıkamıyordu milattan kalma arabasını.
Sokaklar bomboş,sanki sensizliğin sayımı vardı İstanbul'da.
Kahvaltı masamızda çay yerine kola,omlet yerine akşam yemeği vardı.
Aynada baktığım suret ağlıyordu bana.
Kulağımda hoş bir sure Fatihaydı galiba.
Camiden hoparlörün cızırtısı geliyordu,
Belli ki sela verecekti hoca,sonra cumaya gidecektik,
Derken kendi anonsumu duydum,
Gözlerim doldu,ne acıydı insanın kendi selasını dinlemesi!
Haksızlıktı yokluğunun ilk sabahına bedenimin uyanmaması.
Ne acıydı yokluğuna bir gün bile dayanacak gücümün olmaması.

Kadir Yılmaz