Bir Hüznün Omzuna Asın Kırıklarımı

gönlüme bıraktığın virüs içimi yerken
sokak ortasında
eyvallah diyen ağrılarım var
üç çeyrek hüzün dolu
dört ikilik notaya kilitlenmiş
elim sende sevdalarım

beni bir cümleye tümleç yapma
uyumayan çocuklara benzerim
ele avuca sığmaz dertlerim

ağlarsam
yağmurlar gelir peşimden
bende depreşir şelaleler
edepsiz bir türkü yırtar diyaframımı
müstakil bir sızı yürür sol yanımdan
desibellik çığlıklara öykünür sesim

her göç mevsiminde
kanatlarına sürgün olurum kuşların

başıboş bir yara gibi bodoslamadayım
yüreğimi şafakta soğutup
iki türküyle bastırıp yarama
bir hüznün omzuna asın kırıklarımı
gayri acıyı bal bellesin yüreğim

Sıtkı Özkaya