Bir Hilkat Şiiri - Abdulkâdir Çakıl

Bir Y harfi kadardı senin hikâyen,
Bir Yas'ın, Bir Yâd'ın, Bir Yaş'ın hikâyesi.

Kulağıma gelen o inilti dolu sayıklaman
Dökülürken senin dudaklarından,
Akarken bir kalp yokluk içinde bir Vâr'a,
Bir nâme çatar kulaklara: Nerdesin baba?

Hatırlıyor musun?
Hani umarsızcasına asırlaştırırdın ya saniyeleri,
Yine de acımazdı yıllanmış seneler bu hilkatliğine...

Hatırlıyorum da nasıl da mâsum dururdun,
Yaslar bağlamış esmer tenin nasıl da ürperirdi,
Nasıl da ürperirdi bir dağ gibi karşına çıktığında,
Bir dağ gibi karşına çıktığında; babanın yaşlı yüreği.

Doğrusu şu ki insanlar hiç kaybetmediği için
Anlamazdı dağların kıymetini.
Bir vehme kapılıp koparak ilerlerken insanlar,
Tabiî ki kör kalırlardı bir dağın kıyametine.

Belki hiç tadamadın sevgilerden yumaklanmış nasırlı ellerin sıcaklığını,
Hiç koklayamadın bir babanın emekle harmanlanmış tenini
Yâhut ziyaretine hiç gidemediğin ama gitmeyi tüm zerrenle istediğin
Tatlı bir kış misafirliği gibiydi her şey.

Yâni her şey her şeydi lâkin hiçleşti her şey
Yokken şefkati omuzlarında taşıyan adam.

Saçlarının ağarmasını bile göremedin belki de babacığının,
O saçlarını gözlerinde ağartamadı ama
Senin gözlerin karardı O'nun bir tel saçını koklayabilmek için.

Biliyorum ki aştın hasretlerin haddini,
Tattın ölümün mavi sızısını bilmeksizin.
Caddelerinde otururken dipsiz yalnızlığınla,
Seçerdin ya kaymasını istediğin yıldızları.
Mahşer gibi dururken dinmez cansızlığınla,
Beklerdin ya sevmesini düşlediğin dağları.

İşte böyleydi benim yetim kardeşim
Böyleydi bir babanın uçsuz bucaksız yokluğu.

Her şey bitti,
Her ân aktı
Ve kapladı bütün bir akşamı o his;

Ve bir ruh titredi,
Hissederken depremi dağsız bir çocuk,
Dağlanmış yüreğinde...

Bir Revâ Şâiri