Bir Hikayemiz Var Şiiri - Utku Özbay

Biliyorum sen de bir gün bırakıp gideceksin beni
Geriye, sadece yıkık bir beden kalacak
Ve her zaman benliğimle birlikte olan…
Bir ruh parçası
Ve arkandan seninle akıp giden birkaç gözyaşı damlası…

Farkındayım merak etme…
Keşkelerle yandığım bir hikâyesin sen
Ve her zaman bir ucu açık olan, bitmeyen,
Kapanmayan bir hikâye
Sonucu olmayan, ne olacağı, nasıl tamamlanacağı…
Nasıl vuracağı zamanın vuslatı…

Ağlıyorum merak etme…
Arkandan gelse de buruk bir parçam
O kibar gülümsemende, doğan gamzelerine,
Saklansa da dudaklarım…
Gece olunca… Gece olunca nasıl desem?
Yanıyor şakaklarım,
Atmıyor sanki damarlarım…

Sonra düşünüyorum da…
Kimler terk etmedi ki…
Kimler benden gitmedi ki…
Neden yıkıldı enkaz oldu bu beden senin gidişine?
Neden bu kadar koydu?
Neden hep keşkelerle yandık…

Bir de… Gece olunca bir anda, gözlerim bulanık görmeye…
Nefesim hızlanmaya…
Ve ben “onsuz” yaşayamam demeye başlarken
Bir anda… Uzaklardan, çok uzaklarda beyaz bir ışık parlıyor…
Ve sen geliyorsun ayın kaftanını ödünç alarak!

Önce sarılıyoruz birbirimize;
Sonra keşkeler, isyanlar…
Dudaklarımı, saklandığı gamzelerinden söküp alıyorum
Hikâyem diyorum… Sessizce, kulağına fısıldayarak
Hikâyem… Hikâyemiz vardı. Unuttun mu can özüm?
Sana, bana, seven insanlara, herkese, herkese yazılmış…
Ve her zaman açık olan, vuslatı belli olmayan bir hikaye…

Ağlıyorsun… Ağlıyorum… Tüm insanlık ağlıyor
Herkes ağlıyor derken…
Olabilecek en yumuşaklıkta bir ses tonu ile sesleniyor bize:
“ Şşştt” buraya bakın diyor.
Çeviriyoruz kafamızı ve…
Ayın çıplak kalmış vücudu
Kaftanını istiyor…
“ Affet” diyoruz, veriyoruz bembeyaz kaftanı…

O da giyiyor sonra kusursuz, milyon yıllara inat…
Bozulmayan vücuduna
Sonra… Sonra sevgilisiyle buluşmaya… “dünyaya” sevdasına…
Milyonlarca yıllık aşka!
Koşuyor… Koşuyorsun… Koşuyoruz…
Bozulan insanlığa ve yapmacık sevdalara inat…