Bir Hayat Soluyorum Şiiri - Ahmet Baygümüş

bir hayat soluyorum
soğuk nefesin buğusundan nemlenmiş
titreyen bir hayat
kıragı çalmış zamanın eskittiği
çektiğim acıların ifadesi
yüzümün derin çizgileri
gözlerim hep sensizliğin amâ'sı
ve göremeyecek sen gelmeden
kundakta sarmaladığım düşlerimi
sonbaharlar hep gidişini hatırlatır
ardından yaprak gibi sürüklenişimden bu yana
iflah olamadım
koynumda şiir büyüttüğüm günden beri
sensizlik vurur
başımı yasladığım solgun kederlerimin kıyısına
bir türlü alışamadım hazan solgunluğuna
ayaklarıma dolanan sevdalardan
zamana yenik bir matem içiyorum şimdi
tek dostum sessiz geceden sahaba süren hüzünler
uyanmak istemiyorum sensiziliğin sabahlarına
kurumasın diye çoğu kez
gizliyorum güneşten gözyaşlarımı
başlıyor içimde korku
bir serçe ürkekliğinde
bırakıyorum kendimi ölü duygulara
haberin olsun
çöreklenmiş üstüme nedensiz garip hisler yumağı
soğuk cemrelerinden geçtiğimden beri
üşüyorum
ya aynalar beni zemheriye taşıyor
ya da şakaklarıma düşen aklar
üşütüyor beni...