Bir Hayat Bin Tezat Şiiri - Selvi Karayol

Neyi kendimizden uzağa bıraksak ayaklarımıza dolanıp yollarımıza çıkıyor.
Neyi kendimize yakın tutsak yeri yarıp içine giriyor,kayboluyor.
Gündüzleri sevsek geceler çabuk geliyor.
Geceleri sevsek gündüzler hiç bitmiyor.
Olmaz dediklerimiz hep oluyor.
Olur dediklerimiz hiç olmuyor.
Yavaş yürüyelim desek koşmaya başlıyoruz.
Hızla koşalım desek dizlerimizde derman kalmıyor.
Güvendiğimiz dağlara karlar yağıyor
Güvenmediklerimiz çiçek açıyor.
Dalına sıkı sıkı tutunan yapraklar en sert rüzgarlara dayanıyor da,
Hafif bir esinti de savruluveriyor.
İnsan bu;ruhu yoruluyor,aklı şaşıyor
Çare yok;
Çocukluğuyla vedalaşıp büyümeye başlıyor
Devrik mutluluklar içinden kurallı acılara kaçıyor..