Bir Hayat Şiiri - Kaan Emrah Özdemir

Sadece sendin avuclarımda eriyen bir kış gecesinde
o soğuk buz gibi havada yokluğunun ateşi eritmişti seni avuçlarımda
artık bitmişti senli günler
gelmeyecekti o beklediğimiz adı bahar olan mevsimler

oysa nice umutlarla güne başlamıştık
sen işten gelicek bense sana en sevdiğin çicekle karsına cıkacaktım
bilemedim o günün akşamında ayrılığın aşkımıza gölge ediceğini

ben her zamanki gibi siyah pantolonumun üzerine beyaz gömleğimi giyecek
sense sana yakıştırdığım o kırmısı ekoseli elbiseni
bir park köşesinde gece yarılarına kadar oturacak gelecek düşleyecektik
bir kızımız bir oğlumuz olacak bir de küçük iki odalı evimiz
yaşayıp gidecektik işte
düşlerimizde senin kadar masum ve temizdi
en son karar vermiştik bizimkiler seni istemeye gelicekti bu hafta
sen yine o kırmızı ekoseni giyecektin yaza da düğünümüzü yapacaktık

olmadı
o günün akşamı sen yine bana doğru koşarken
bir kadının doğum sancısında eşinin heyacanlı bir anın da seni farkedememesi
ve acı bir fren sesi sokağın başında bir ses genç bir kadın kırmızı elbiseli
genç bir kadın kırmızı elbiseli
genç bir kadın kırmızı elbiseli

gazetenin orta yerinden alınmıs sayfalarıyla üzerini kapatmışlardı
son bir umut adımlarımla yaklasırken sana içimden o değğil derken bir küçük rüzgar yüzünü açıverdi
bembeyaz bakmaya kıyamadığım yüzün kan içersinde yerde yatıyordun
hadi kalk ne olur bak ben geldim
sana geldim hadi aç gözlerini en sevdiğin çiçekleri getirdim
kırmızı elbisenle kalk hadi artık kalk allahın aşkına

seni en son toprağa koyarken bu olmadı aşkım olmadı
hatırlarısın ben ölürsem ne yaparsın diye sormustun
bense bir cevap verememiştim çünkü korkmustum düşüncesi bile deli ediyordu
bir keresinde elini bir cam kırığı kesmiştide ta benim canım yanmıstı
yok bu acı daha betermiş tarifi yok dermanı yok bu acının
şimdi sensizlikte boş ve soğuk bir odada yokluğunun ateşiyle eriyorsun avuçlarımda
seni şimdiden özledim seni çok özledim seni çok özledim.....