Bir Hayat Şiiri - Ozan Divane

Sene seksen ağustosun birinde
Bin umutla dünyaya geldim emmoğlu
Kadir gecesinde seher vaktinde
......... diye adımı aldım emmoğlu

Daha üç yaşında ölümü bildim
Canımı dedemi toprağa verdim
Kederin çölüne o zaman girdim
Susuzluktan kurudum yandım emmoğlu

Beş yaşında okula başlayıp falan
Çocukluk şu bu derken tükendi zaman
Doksan da koleje girdiğim zaman
Feleğimi dünyamı şaştım emmoğlu

Okul mu C-5 mi anlayamadım
Ne yaptım ne ettim kurtulamadım
Aylarca ağladım her gece yandım
Gülmeyi bir hayal sandım emmoğlu

Ha bugün ha yarın düzelir diye
Kaç günü tükettim bilsen kaç gece
Dilimde yıllardır hep aynı hece
Belkili laflardan bıktım emmoğlu

Olmadı okuyup adam olmakta
Şöyle mutlu mesut yuva kurmakta
Tükensin dedikçe hergün artmakta
Çilenin ğöğüne çıktım emmoğlu

Ticarette bir yol çizip kendime
Bir düzen vereyim dedim ömrüme
Olmadık taş çıktı her yıl önüme
Yılların emeğini yıktım emmoğlu

Bir sap bile olamadım baltaya
Hep ben düştüm yemsiz olan oltaya
En sonunda imanımı ortaya
Per ettim rest çektim çaktım emmoğlu

Bekledim bir yolun çatal ağzında
Ne meyhane de oldum ne de dergahta
Bir yanım zikirde bir yan isyanda
Halime ben bile şaştım emmoğlu

Yazık ki haline bu divane'nin
Ne bu dünyanın oldu ne ötekinin
Ölüm denen kurtuluş şelalesinin
Sularına çaresiz daldım emmoğlu
Böylece bahtiyar oldum emmoğlu...