Bir hayalet sessizliği...

Geceye yummuştu gözlerini akşam
Karanlık sokaklarda yürürken, içimde yankılanıyordu sessizliğin sesi
Bir çocuk bağırıyordu içimde avaz avaz
Ve ben ona, susması için yalvarıyordum
Korkuyordum kendimden, korkuyordum geceden
Bir el, tıpkı benim gibi bir çocuğun elini istiyordum
Çocukluğumun hasretleri bekliyordu, her köşe başında beni
Koşmak istiyordum sonsuzluğa doğru
Bomboş sokaklarda bağırmak istiyordum, feryat figan
Kaçmak, kaçmak istiyordum onlardan
Ama bilinmezliğin gücü engelliyordu beni
Oturmuştum kaldırıma, ağlıyordum …
Kendi kendimle konuşuyor, sessizliğe haykırıyordum
Yutuyordu gece haykırışlarımı
Sessizliği yırtamıyordum bir türlü
Her geçen saniye biraz daha yok oluşu tadıyor
Sağanak yağan asit yağmurları altında, damla damla eriyerek tükeniyordum
Yok oluşu yaşamak ve zamanın boyutları arasında kendini yitmek
Yalnızlığın girdaplarında kaybetmek kendini
Yitirmek sevilerini, nefretlerini
Yaşamak buysa böyle yaşamak
Acının acılığını hissetmek
Bir oyun bu, benim için artık
Her gün, her gece oynadığım …
Hep böyle olmuyor tabi
Ama genelde yaşadıklarım aynı
Tıpkı benim gibi, tüm hayaletlerin yaşadıkları gibi
Bir hayalet sessizliği içinde yitip gitmenin acısı
Aşağı yukarı böyle oluyor işte …