Bir hayale tutunmak gibi Şiiri - Murat Ülkü

Bir hayale tutunmak gibi,
Elinde kalan tek şeyin
Bomboş bir hiç olduğunu
Zamanla anlamak...

Hayata sarıldığını zannetmek,
Ama
Tutunacak bir dalının olmadığını
Sonunda bilmek...

Sadece yaşlanmak,
Yüreğinle değil
Bedeninle,
Ve gözlerini kapattığında
En sevdiğinle,
Yanında kalan tek kişinin
Yine sen olduğunu anlamak...

Hâlâ umut etmek,
Her şeye rağmen
Yine de inanmak,
Oysa o umudun da
Enkaz altında kalıp
Kırıntısının bile kalmadığını görmek...

Ne yapsan boş,
Ne yaşarsan anlamsız,
Boşlukta asılı kalan
Bir hiçlikte,
Bir anlam beklemek...

Geceleri uyanıp,
Boş odanda yankılanan
Sessizliğe sarılmak,
Tek dostunun
Duvarlar olduğunu,
Ve aynadaki suretinin bile
Sana yabancılaştığını görmek...

Bir zamanlar tanıdık gelen,
Her şeyin nasıl da
Bir anda anlamını yitirdiğini
İçinde duyup,
Bir ömür boyu sürecek olan
Bu acıya alışmak...

Senin için varılan o en özel yerin,
Aslında en çok başkalarıyla paylaşıldığını,
Ve senin o kalabalıklarda sadece bir gölge olduğunu
Kederle idrak etmek...

Tüm benliğini adadığın,
O kutsal sevginin,
Hiçliğin en soğuk yerlerinde
Öylesine bir rüzgâr gibi savrulduğunu
Yıkılarak hissetmek...

Koca bir hayatın,
Tek bir anıya sığdığını,
Ve o anının da
Sadece bir pişmanlıktan ibaret olduğunu
Kabul etmek...

Tüm yolların kapandığını,
Tüm kapıların yüzüne
Sonsuza dek kilitlendiğini,
Ve aslında hiçbir yere
Hiçbir zaman
Ulaşamadığını görmek...

Ve tüm bu yoklukların içinde,
Sonunda kendini bulmak...
Sadece kendini,
Tüm sahte sevgilerden,
Boş vaatlerden arınmış bir şekilde
Yeniden var olmak.

Ne yapacağını bilemeden,
Sonsuz bir boşlukta,
Bir anlam kırıntısı aramak...

Ve artık o anlamın
Hiçbir yerde,
Hiç kimselerde olmadığını
Yalnızca kendi derinliğinde
Gizli olduğunu
Geç de olsa anlamak...

Boş bir sayfa açıp,
Tüm o anlamsızlıkları
İçine yazmak...
Sonra o sayfayı
Rüzgâra bırakıp,
Yeni bir başlangıç için
Yalnızca kendine sarılmak...

Ve en sonunda,
Tüm bu acıları bir hazine gibi kabullenmek...
Onların sana ait olduğunu,
Hiçliğin aslında en büyük varlık olduğunu
Sessizce anlamak...

Aynaya bakıp,
Oradaki yabancı sureti
Kucaklamak,
Çünkü artık biliyorsun ki;
En gerçek sevgi,
Kendini affetmekti...

Tüm bu yokluktan doğan,
Yepyeni bir sen...
Yeniden başlayan,
Daha güçlü,
Daha bilge
Ve sadece kendine yeten...