Bir Hayalden Öte Şiiri - Erbil Kutlu

Bir duruluk var karşımda,
Gül kokulu sanki…

Esirgiyor benden kendini.
Kırmızı ojeli tırnaklı elleri,
Kapamış cemalini…

Safi boncuk burunu gözüküyor ve
Kemani kaşları…

Her defasında tutmak istesem de elini,
Uzaklaşıyor benden, bir hayale dönüşüyor.
Oysa ki ben, onun dudaklarını görmek istiyorum,
Gözlerine bakarken, bana erbil desin!

Çok değil, yanağından öpsem,
Dinlediği müzik olsam…
Tutsam elini ve dayasam alnıma, iki kaşım arasına,
Eminim kurşun yesem, iyi gelir, acım diner.
Şifam var o ellerde…

Bundandır bana yalnız ellerini sunuşu,
Bir hazana dalmış halde buğulu bakışı,
Aşk arar gibi edası…
Hazandayım dese bile, değil bu aslında
Melankoli!
Aslından bir ümit, bir arayış beklentisi.

Bedenine sığamıyor ruhu, çok geniş belli,
Muhabbeti mutlandırsa da beni,
Hep sessiz, hep cevapsız bakışları;
Acep istemiyor mu beni?
Bu mudur sebebi,
Yüzünü kapayan kırmızı ojelerin?

Oysa ben ona ruhumu sundum,
Beni kendine kabul etsin idi umudum,
Ahde vefa etmese de olur bana,
Dileğim sadece;
Bir kez gülsün, gözlerini kıssın,
Elini bana uzatsın…

Ne diye gerçek değilsin yahu,
Hiç yaşayamayacak mıyım seni,
O çok sevdiğim siyah-beyaz resim! ...

F. Erbil KUTLU
16.03.2008.Pazar / 22.00