Bir hastanenin 4. sokağı

bir zamanlar yüreğim o kadar yaralıydı ki
hayattan kopmuştum
ve bir kız gördüm bizim sokağın
4 sokak üst tarafında oturuyordu
tek sorun onun okumuş benimse
ilk okul 5 den terk olmamdı
ama ben dayanamadım ve
bir gün yoluna cıktım

ve anlattım işte ona dair ne varsa içimde
ilk önceleri aldırmadı ama sonra alıştı bana
ve ben ona daha çok alışmıştım
beraber gezer beraber dolaşırdık
yani bütün günümüz beraberdi
çoçuk ca hayaller kurardık
o anne olmayı isterdi bense baba olmayı
o çoçugumuza iyi bir örnek olmak isterdi bense
saygılı sevgili olsun derdim

söylenmemiş kelimeler bulurduk birbirimize
gözlerimize bakarak söylerdik
bu aşkı çoğu ınsan kıskanırdı
ve çoğusunun da gözü vardı ayırmak istediler
ama biz ayrılamazdık ki
çünkü o bir parmaktı bense tırnaktım
o bir çift göz dü bense kulaktım
o bir ayaktı bense diz dim
yani kısaca bir elmanın iki yarısıydık
tek sorun paraydı
olsun onun için zengilik değildi
benimde onun parasında gözüm yoktu
ama dedimya çekemeyen çok tu
çünkü çok güzeldi
tabi birde zenginlik vardı
ve bu durum kafamı çok karıştırmıştı
veee korktuğum başıma gelmişti
babasının kanına girmişlerdi
yine birgün buluşcaz diye sözleşmiştik
ama gelmedi

ve daha o gün anladım ben gittiğini
uyuyamıyor yemek yiyemiyordum
sigara ve alkole başladım
saçım sakalım karıştı birbirine
sokakdaki dilenciden farkım yoktu
salmıştım kendimi
ve birgün bir haber aldım
istemeye gelmişler
kız istemede ailesi bize denk deyip söz kesmişler
artık ne umudum nede mutlu olmak gibi amacım kalmıştı

kendimi dağlara vurdum kuşlarla konuşuyordum
ağaçlara onun ismini yazıyordum
artık akıl sağlıgımı kaybetmiştim onun için
ailem dayanamıyordu bu durumuma
bayılmışım
dağlarda bulmuşlar beni gözümü açtığımda
hastanedeyim ama sanki normal bir hastane değildi burası
ve bir gün evimize 4 sokak aşşasında bulunan
akıl hastanesine geleceğim aklımın ucundan bile
geçmezdi
şiirler yazdım defalarca onun adıyla
ve bir haber daha aldım
evlenmiş ama hergün hakaret dayak şiddet görüyormuş
dayanamyıp alikayasından kendini
sonsuzluga bırakmış
ölüm haberi geldi

ve bu haber daha da çok yaralamıştı beni
duramıyordum 4 duvar üzerime geliyordu
verdiğimiz sözler akılıma geldi
olurda birgün ayrı düsersek
ne o bensiz yaşayacaktı nede ben onsuz
ki öylede oldu
o bensizliğe dayanamadı
bende onsuzluğa
ve bu şiiri yazarak bıraktım masaya
ailesi okusun diye biz bu dünyada kavuşamadık ama
öbür dünyada kavuşuruz umuduyla gidiyoruz
mal mülk para sizin olsun
biz mutlu olmadık sizlerde olmayın
ELVEDA

ADRES. burası bir akıl hastanesinin 4. sokağı
ve ben buradan yazıyorum bu şiiri
hani demiştik ya bizi ölüm ayırsın diye
bekle beni kadın bekle bende

GELİYORUM