Bir Hastalıktır İstanbul'da Yaşamak

Bir hastalıktır İstanbul’da yaşamak
Kaçmak isteyip de adım bile atamamak
Damara karışan kandır İstanbul
Sevgiliye sunulan candır İstanbul

Şurada hemen yakınında surların
Dinlesen nal sesleri gelir atlıların
Boynu bükük güvercinlerin
İstanbul sanki biraz dargın

Üsküdar, tarih kokan hüzün
Gördüğü rüyalarla asil, süzgün
Belki de inadına Kadıköy’ün
Hep efendi, hülyalı ve durgun

Bostancı şah kızından gururlu
Çamlıca’nın etekleri bulutlu
Ufukları çoğu zaman dumanlı
İstanbul’u sevdalıları boğdu

Acemidir bilemez başkaldırmayı Kızkulesi
Diyemez “Durun bunlarda neyin nesi
Ne olur çok görmeyin aldığım bu nefesi
Hep beraber dinleyelim İstanbul’un sesini

Taksim, Beyoğlu tenha, karanlık
Ortaköy, Nişantaşı yapmacık
Mecidiyeköy, Beşiktaş mahşeri kalabalık
Kutupların buluştuğu İstanbul

Kartal hep böyle uzak mı kalacak
Fikirtepe’nin kıskandığı Salacak
Belki bir gün bizim de olacak
İstanbul… Bu sevda o zaman son bulacak

Bir duadır gökyüzüne uzanan
Haliç’e bakan Eyüp Sultan
Nakış nakış, ilmek ilmek dokunan
İstanbul mimarı Koca Sinan

Sanki yıldızlar başkadır
Güneş, ay başkadır gökyüzünde
Hiç görülmemiştir ki durduğu sözünde
Taşı toprağı altındır insanların gözünde
Yalandır, hiledir, tuzaktır İstanbul
Hiç söylenmemiş şiirdir, bambaşkadır İstanbul