Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Geri bıraktırılmış ülkelerin halkının kaderi bu,bu kaderi de tersine çevirmek yine o halkın elindedir.Tebrikler.
İnsan olmak.....işte böyle hissetmek.............
Duyarlı yüreğine sağlık, sağ ol dostum...
Saygılar muhabbetler
duyarlı yüreğinize ve kaleminize sağlık gürsel bey..
sevgilerimle..
Oncelikle bir cok sayfa ve calismamda ziyaretiniz ve nezih yorumlariniz icin tesekkur ediyorum.
Boylesine dramatik boylesine duygulu ve boylesine akici eserinizi okuyunca, kendimce en sevdigim kisileri dama tasi gibi oturttum yerli yerine. Etkilenmemek elden degil, gozyaslarima hakim olamadim. Allah kimseyi caresiz birakmasin. Hele de bir annenin, evladinin gozu onunde eriyip gitmesi avuclarindan ucup gitmesi gibi bir endise ve korkunun istirabiyla ne acilar ne yanginlar cektgini yakindan yasayan bilir. Guzel bir konuya deginmissiniz ve yardimlarin bu yonde ilik bagisiyla olmasi, toplumun bilinclenmesi gerekir diye dusunuyorum.
Gec kalmis degiliz en yakinimiz, en sevdigimiz, deger verdigimiz hatta cok kirildigimiz dostumuz ayni rahatsizliga magruz kalabilir. Sevgimizi haykirmaliyiz vakit gec olmadan ve bagis yaparak bir yerlerde umudunu yitiren bir yuregin acisini dindirecek bir fidani yesertmeliyiz. Duyarli yureginizi kutluyorum degerli sair. Selam ve saygilarimla.
Bu fidanlar büyümeden kırılıyor ve içimde binlerce fidan yanıyor. Hangi gözle baksam..ana, kadın..insan....Olsun..hepside aynı acıyı yaşıyor....Güzel dile getirmiş yüreğin ve kalemin..Sevgilerimle....
Dramatik bir manzum hikaye.Anlatım son derece içten ve sıcak,bu da çalışmanın derinliğini artıran bir öğe.Maalesef yaşanılan gerçekler biz görmek istemesek de,duymak ve anlamak istemesek de hazin şekilde cereyan edebiliyor.Kutluyorum bu başarılı çalışmanızı.Saygılarımla...
çok etkilendim.okurken gözyaşlarıma hakim olamadım.yüreğinize sağlık..
AKŞAM AKŞAM İÇİMİ TİTRETTİN BE DOSTUM, NE DİYEBİLİRİM BİLMİYORUM, SU AKAN YÜREĞİN HİÇ SUSMASIN, SELAMLAR KOMŞUM...
DUYARLI YÜREĞİNİZİ VE ANLAMLI ÇALIŞMANIZI TÜM KALBİMLE KUTLUYORUM ÜSTADIM. SAYGILARIMLA...
sevgili dost düz yazı veya şiir adı altında çalışmanız gerçekten duyarlı bir yüreğe sahip olduğunuzun göstergesi
malesef günümüzün zengin hastalığı bu yolda olan ayşe fatma her ne isimde ne millette ne renkte olursa olsun allah yardım etsin üzülerek okudum
.....keşke sürekli bir dayanışmayla yardım edilebilse .....kutluyorum
müzeyyen başkır
Bu şiir ile ilgili 18 tane yorum bulunmakta