Bir hastahane odasında bir fidandı

Bir hastahane odasında bir fidandı,
Adı ne farkeder belki Ayşe
Belki de Osmandı.
Kolunda bir serum,
Damarlarında dolaşan ilaçtı.
Yarına dair umutları vardı.
Okuyacak öğretmen olacakdı Ayşe.
Doktor olacaktı Osman.
Okuyorlardı da bu melun hastalık gelip
Onları bulasıya kadar.
Halsiz bedenlerinde yere yığılana kadar
Hiç bir şeyi bilmiyorlardı.
Babannesi bak yemiyorsun zayıf düştün dedi.
Dedesi hiç bir şey olmaz benim pamuğuma dedi.
Anne yüreği dayanırmı hiç evladının hastalığına,
Bey dedi, bey ben yarın doktora götüreceğim çocuğu
Götürdü.
Hastahane zemheri kalabalıkdı.
Öğleden sonra zar zor girdiler doktor amcanın yanına.
Anlattılar dertlerini derman ol dediler.
Vitamin eksikliğimi bu halsizlik?
Eksik gıdamı dedi anne.
Doktor dinledi, dinledi.
Ellerine bir sürü tahlil kağıdı verdi
Yaptırın gelin dedi.
İşte böyle başladı Ayşe ile Osmanın hikayesi.
Bir odadan, bir odaya.
Tahliller ve neticeler alındı
Olmuyanı yaratarak parasızlık içinde.
Doktor amcanın yanına gittiler yeniden,
Doktor amca hadi sen dışarda bekle dedi.
Bekledi Ayşe, bekledi Osman gülümseyerek.
İçeride ne olduğunu bilmeden.
İçeride bir annenin yüreğinin
Evladı için nasıl çırpındığını bilmeyerek bekledi.
Doktor lösemi dediğinde tane tane göz yaşlarının düştüğünü
Görmüyerek bekledi çocuk yüreği.
Dağ gibi olan anne yüreğinin yıkıldığını bilmiyerek bekledi.
Annesi çıktığında içeriden buruk bir gülümsemeyle,
Hadi dedi gidelim sana en sevdiğin çikolatayı alayım.
Geçecekmiş her şey korkma.
İyi olacağını söyledi doktor amcan.
Birazcık bakıma ihtiyacın varmış,
Hem senin gibi bir sürü arkadaşın daha olacakmış yanında,
Abilerin ablaların olacakmış sen korkma emi.
O gün en sevdiği çikolatayı aldı annesi,
En sevdiği yemeği yaptı evladına
İçine gözyaşlarını katık ederek.
Anne yüreğidir yufkadır da
Ya baba yüreği.
Yorgun argın eve geldiğinde
Bir şeyleri sezdi annenin yaşlarını gizlediği gözlerinde.
Hanım dedi söyle.
Ne oldu?
Bir şey var sende bu gün.
Sustu bütün kainat sanki,
Sustu her şey, yere damlayan gözyaşlarının sesi
Bozdu sanki her şeyi.
Lösemi dedi titriyerek sesi.
Evladımız, canımız, biriciğimiz
Lösemi.
Sonrası o oda sessiz gözyaşlarına boğuldu.
Ayşe yada Osman yan odada oynarken
Gözyaşlarının sel olduğunu görmedi,
Sessiz çığlıkları duymadı.
Görmemeliydi, Duymamalıydı da.
Her şeyin güzeli evlat için olmalıydı.
Candan can vermek anne baba için.
Tedavisi dedi baba,
Bir umut, bir çare yokmu?
Sabır, zaman kuvvet ve para dedi Anne.
Öyle dedi doktor.
İlik nakli dedi.
Şunu dedi,
Bunu dedi.
Dedi de dedi.
Hastahanede yatacak dedi.
Okula gidemiyecek.
Ve bir sürü şey daha dedi,
Anlamadım ki bey, ağlıyordum.
Ben bey o anda içimde yanıyordum.
Bir hastahane odasında bir fidandı,
Adı ne farkeder belki Ayşe
Belki de Osmandı.
İçimizde olan ve yaşayandı.
Sadece baktığımız bazen
Göremediğimiz olandı.
Ölmesin Ayşe ve Osmanlar,
Yetişsin gelecek nesile bu genç çınarlar.
Bir ışıkta siz olun,
Bu derde bir merhem,
Bir ilaç bulun.
Düşmeyen bilmez dert yakar insanı,
Elimizden geleni yapalım ki,
Biz bizde bulalım huzur yanımızı.
Gencecik bir fidandı,
Sizin sayenizde belki de
Bir öğretmen yada doktor olacak olandı.