Bir Halkın Nefesi Şiiri - Uğur Kağan Gök ...

Senin ismini anınca bile,
bir yurdun nefesi doluyor ciğerlerime.
Toprağın kokusu, rüzgarın çıplak serinliği,
bir halkın içten yarası gibi yayılıyor içime.

Seni sevmek, yalnızca bir gönül işi değil,
yürüdüğümüz sokaklarla sınanan bir emekti.
Karanlıkta kalmış pencerelerde bıraktığımız umut,
bir kentin yorgun alnında parlayan saklı bir ışıktı.

Ben seni, bir tarlanın sabaha karşı uyanışı gibi sevdim,
çırılçıplak gerçeğiyle, ne eksik ne fazla.
Sen ise omuzlarıma yaslanan bir ülke gibi durdun;
bazen ağırdın, bazen ferah,
ama hep benimsin dedirten bir yakınlıkla.

Yoksulluğun kalın dumanını yararak yürüdük,
kimin eline dokunsak orada bir sıcaklık büyüyordu.
Bir çocuğun açlığına çare ararken,
senin gözlerinin derinliğini fark ediyordum,
çünkü sen, insanın insana yük olmadığı bir dünyanın
en temiz başlangıcıydın.

Bazen susardın;
o susuşta bile bir meydanın kalabalığı vardı.
Bazen ağlardın;
o gözyaşında bir ülkenin yitirilmiş gülüşleri saklıydı.
Ve ben, o gözyaşlarının her bir damlasında
kendi payıma düşen sorumluluğu hissederdim.

Sana sevmeyi anlatmak kolay değildi,
ama seni severken büyüyen bir ülke vardı içimde.
Eşitliğin, emeğin, kardeşliğin
bir kalbin ritmine nasıl sığdığını gördüm.
Bir halkın acısını, bir işçinin nasırını,
bir annenin titreyen sesini taşıyordu sevgimiz.

Ve anladım ki:
seninle yan yana yürümek,
yalnızca iki insanın kaderi değildi;
bir ülkenin yarınlarına uzanan
sessiz bir antlaşmaydı.

Şimdi söyle sevgilim,
bunca yükün arasında
birbirimizin omzunda bulduğumuz bu sıcaklık
başka nerede saklanabilirdi?

Ben seni,
yurdun bütün renkleriyle,
bütün yaralarıyla,
bütün umuduyla sevdim.

Ve bu sevda,
hiçbir zamana, hiçbir isme borçlu değil;
sadece bizim yürüdüğümüz o zorlu yolun
tertemiz gerçeğine bağlı.

Çünkü biz,
bir halkın geleceğini taşıyan iki yürektik;
aşkımız ise,
toprağın içinden filizlenen en dirençli umut.