Bir güzel insan Şiiri - Süleyman Zaman

Bir güzel insan, sinemin en üstünde
Acılar çeker, tümörün pençesinde
Evrenin özü, en küçük hücresinde
Canımın canı, dost insan Nejat Hocam

Duymak isterim, sesini telefonda
Yanıt yok tele, sıkıntı var bu canda
Geldik gideriz, bir gün bu sonsuz handa
Ölümsüzleştin, sonsuzca Nejat Hocam

Aldım besini, güç aldım düşüncenden
Erdim kemale, senle arındım kinden
Yıktım benliği, beslendim hep sevgiden
Bir önder, mürşit, erdemli Nejat Hocam

Duydum hastasın, ızdıraplı bedenin
Bu hastalığı, yenecek tüm güçte senin
Artıyor her gün, daha çokta sevenin
Güven verirsin, gücünle Nejat Hocam

Eserlerinle katkı verdin kültüre
Damlaydın önce, sonra oldun bir dere
Nice kavramlar, kattın düşüncelere
Bir filozoftun, bilgindin Nejat Hocam

Ne çok suçlandın, çokta, ödedin bedel
Anlaşılmadın, dostlarca oldun heder
Hak’tan gelen can, elbette O’na gider
Birle birlenen, üstatsın Nejat Hocam

Zamanım senden, almıştır çokça feyiz
Düşündüm üstat, bu dünyada biz neyiz
Bütün kainat, tüm yaşam bir perde giz
Gizi çözmeye çalışan Nejat Hocam

07.01.2003