Bir güz sabahı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir güz sabahının hüznü düşer şehre,
Rüzgarın serin nefesiyle yüzlere.
Dallardan düşen yapraklar örtü gibi,
Örtüler üstüne sonbaharın sessizliği.

Güneş hafif gülümserken gökyüzüne,
Rengarenk yapraklar serilmiş yerlere.
Ruhunda bir hüzün, bir özlem içten,
Güz sabahının hüznü içini titreten.

Kuşlar mırıldanırken eski şarkıları,
Hatıralar gelir aklına yıllar öncesinden.
Sessizlikte duyulan her çırpınışta,
Bir melankoli sarar ruhunu aniden.

Ama unutma ki her sonbaharın ardından,
Bir bahar uyanır yeniden hayata.
Güz sabahının hüznü de geçer elbet,
Ağaçlar yeniden yeşerir umut dolu yarına.