Bir Güz Mevsimi Eğin

Akşamlar bir hüzün veriyor burda
Karakış boğaza dolduğu zaman
Munzur hançer olmuş sanki bu sıra,
Eğin'in bağrına daldığı zaman.

Karasu derin bir yasa bürünmüş
Dağların içinde sessiz barınmış
Geçmişe götüren her tel görünmüş,
Ağaçlar saçını yolduğu zaman.

Uzaktan bacalar tütüyor tek tük
Bu mevsim kokmuyor dağlarda kekik
Kapılar örtülü,zoğnalar çekik,
Sanırsın ağlıyor güldüğü zaman.

Keçiler şu Hotar Dağı'na küsmüş
Koyu bir sis inip Eğin'i basmış
Bu matem rüzgarı ne yandan esmiş?
Dersin ki bir ulu öldüğü zaman.

Dut Beli dur diyor geçen yolcuya
Ne Arnavut Hanı,ne de hancıya,
Rastlanmaz Fırat'da gayrı salcıya
Maziyi gözünden sildiği zaman.

Uzaklardan HUMA KUŞU seslenir
Eğin sarp kayaya şöyle yaslanır,
Kavalında tüm ezgiler ıslanır
Hasretlik gözüne geldiği zaman.

Seni yine küçük şehir bileyim
Geçmişi düşünüp senle güleyim
Eğinli gelmezse,söyle geleyim,
Dağ tepe diyerek yıldığı zaman.