Bir Güz Hikayesi Şiiri - Lavinia Nur

Ruhumun mevsimi güz, aylardan Ekim ve bütün yazın yeşilliğinden bitap düşüp sararmış yapraklarından hallice.

Savrulan yapraklar ne çok benziyorsunuz bana
Bak işte o düşüp ezilen benim sevgimdi
Şu hoyratça uçuşanlar hayallerim
Peki ya o, bütün yaz güneşinde suyunda güç bulduğu ama artık kurumuş dalında fırtınalara kafa tutan yaprak benim umudum
Güzün ilk esintisinde kendini bırakmış o yorgun yaprak benim kalbimdi
kurumuş rengi epeyce koyu dokunduğunda toz olup uçanlar hislerimdi
İçimin değişmeyen iklimi ne çok benziyorsun ruhumun yorgun düşmüş yaralı yanlarına...