Bir Günlük Ölüm Şiiri - Sercan Ulu

Ölüm sessizliği hakim çığlıklarımda,
Sen bilmiyorsun…
Sanki her yerde adını söylüyorum avazım çıktığınca,
Sen duymuyorsun…

Hislerim donuk,hislerim sönük kaldı tepkisizliğine.
Kollarım boşluğu sararken derinliklerde,
Boşluğun soğuğuyla ısındı bedenim.
Acı bir zehirle ıslandı tenim korku dolu gecelerde…

Ben seni istedim sense bir bedeni isteksizce,
Ben seni görmek istedim sense sadece savunmasız bir bedeni hayallerinde…
Yayılan bir mikrop gibi sardı tüm bedenimi,
Sessizliğin elleri, yayıldı her zerreme…

Ölümsüzlük aldı benden her şeyimi
Sesimi, gözlerimi, ellerimi, bedenimi, seni…
Adının melodisini unutturamadı sadece,
Hissettirdi her anışımda o acı veren zehri…

Şimdi yokluğun varlık kadar gerçek ıslak dudak zerrelerimde,
Seni istedim her şeyde, her yerde…
En sonsuz korkularımda, hatta kabuslarımda,
Ellerimden kayıp gidişine baktım ümitsizce,
Varken yok oluşuna bağırıyorum yüksek ama sessizce…