Mışıl mışıl uyuyan,
Güneşi dürtükleyip kaldırdım…
“Ben şehir çocuğuyum,
Gem vurma…”dedim,”Bir garip hevesime…”
Eşek,katır üstündeki,
Köylüleri görür gibi oldum…
Kağnıların onurlu inleyişlerini dinledim,
Şımarık asfaltın üzerinde…
Boyun eğmişlerdi Günebakan’lar,kellelerini vurmam için,
Ellerim acemî,kollarım toy olsalar bile…
Bostanlar dışlamadı beni,
Traktörler dostça davrandı,
Arabalar çoban sofrası kurdurdu,uyuttular gölgelerinde…
Ana karnından çekip aldığım,
Ay çekirdeklerini savurdum yabayla,
Şaşkın şaşkın bakan gökyüzüne…
Ve emeklerimizi çuvalladık gün batarken...
Bel tutulurmuş bir gün sonra,
Bacaklar sızılarmış,aldıran kim!
Mehtap da gülümsedi,
Bu bir günlük çiftçiye…
17.09.1995
Kayıt Tarihi : 8.6.2006 14:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!