Bir Gün Yalnızlığa Açacağım Kapıyı

Yaşamdan sonsuzluğu bekledim hep
Oldukça çabuk bittim
Sanki bir uçuruma yetişirim
Gece yarısı zamanın dar açısını sıfırlayarak

Bir gün çınarlı koca dağları
Palas pandıras bohçalayıp
Denize atacak kader
Donuk gökyüzü eşliğinde
Denizlere yol alan gemideyim
Dakik olmak neye yarar
Son anlarımda kendimle konuşacağım
İşte onu yaşıyorum, yazıyorum

Nereden geldi bu iki siyah karga
Çekirge ölüleri buğulu cam kavanozlarda
Isırgan otlarıyla
Yine gün yitirdi kendini
Avuçlarımın içine sığıyor koca bir boşluk
Sessiz sensizliğe
Yalnızlığa açıyorum kapıyı
Limon çiçeklerine,
Hanımeli kokunsa karışmış
Balkondayım bak!
Gökyüzünde yıldızlar
Büyükayı, küçük ayı, cezve…
Büyükayı tüm yıldızları yedi
Öyleyse yarın yağmur var diyorum
Suyu; ateşe vermiş ateşböceği kıvılcımları
Böcek sevmeyenlere inat
Kasvetli bahar gününde
Göğe yükselen tarla kuşu
Karanlığı derinleştiren dokunaklı kuş çığlığı
Bakir bir siyahlık içinde ıhlamur ağaçlı yol
Gökyüzüne çizgi çeken kırlangıçlar şefkatle
Puslu mavi dağlar
Örümcek ağından kurtulmuş mavi güveler
Zaman çok eski değil
Keşke bir kırlangıç olup gelebilseydin
Gelinciklerin parladığı yerden
Ressam kıskanır;
Tasvirini yaptım
Bir fırça darbesi buraya
Bir fırça darbesi şuraya…
İşte! Portren tamamlandı

Zihnim akkor bir saat/ birçok zaman küle dönüp gitti
İzmir’in ilkbahar meltemi
Tuz bırakmıştı dudağımızda
Uğur böceğinin gezintisi papatyada
Islak gözkapaklarımız yağmurdan üşümüştü

Geceyi uğuldatan rüzgârı
Haykırışla selamlayıp kucakladım
Balkonumda kırık toprak saksı içinde
Kalbime benzettiğim sarı kasımpatılar
Ben de yokum artık
Beni yansıtan binlerce ayna var
İçinde büzüşüp ölecek
Mezarlık dibindeki gecelerden
En rahat kumsallar
Uyuduğum yer seninle!