Bir Gün Tesadüfen Şiiri - Abdulkadir Bostan

-bir gün
aynı tesadüfün eşref saatine denk gelsek
sen aydınlık gülüşünü takınsan yüzündeki caddelere
üzerinde, çiçekleri yeni açmış elbisen olsa
dalından uzak, yavru bir yaprak şarkı söyler gibi
dudaklarında bir nihavent uzayıp gitse
ben kendi sahilimde, gemileri yakılmış
kendi dalgalarınca dövülmüş
tuzu dudaklarında, kupkuru bir deniz gibi çıkıp gelsem
elimde ülkem ve umut / al bir bayrağa sarılı
o taş köşeyi dönerken, yakalansak birbirimize
ve içimizin avlusunda koşarken çocukluğumuz,
saçların yeniden havalansa
ikindiye konmuş güvercinler gibi…

-bir gün
tesadüfler kütüphanesinde
yırtık bir parşömen üzerine iliştirilmiş
birbirine koşan iki tay olsak
zamandan koparıp yaşamı
kelebeklerin ömrüne uzanana dek koşsak
sen ceplerinde taze nane kokusu
hiç değişmemiş olsa ellerin, çocuksu
Sonra bir ayet okusan / içinden cennet geçse
ırmakları içimize aksa / arınsak
gözlerin desem sonra, yangına yürür gibi / sussam
geceye asılı kalmış gaz lambasının rüyasına girip
bir köy evinin basamaklarına çıkıp,
bir bayram sabahını uyandırsak

-bir gün
tesadüflere karışsak
başıboş bir vakit tutsa ellerimizden
elbisesini terk etmiş iki askı gibi
İstanbul’un / ve
yağmurun tam ortasına
iki çiğnenmiş yasak gibi otursak
şemsiyeler bizsiz dolaşsa
sonra, sokak çalgıcıları, sokağımızı çalsalar / kaybolsak
gök olsak, uçurtmalara yakalansak
ve yıldız serpilsek geceye
insanların içlerindeki yalnızlığa, iki kalabalık gibi dağılsak
sonra, İstiklal’den geçen o kırmızı tramvay geçse içimizden
-aşk gibi…