Bir Gün Sende Öleceksin Şiiri - Ahmet Şadi

Bir gün sende öleceksin can dost,
Ebediyim sanma,
Kabir denen o yere sende gireceksin,
Getirmesende hiç aklına,
şu fani ölümlü dünyaya sarılıp,
Parıltılı haline sakın aldanma,
Götüreceğin varmı? söyle birkaç metre,
Kefenden başka,

Bırak hırsı tamahı haddi aşma olma azgın,
Kendine gel uyan ğafletten can dost,
Boşa gitmesin en güzel çağların,
Dünyada kuş tüyünde yatsan,
Olsan hürmet edilen bir saygın,
Kuru topraktan başka bir şeymidir?
Söyle döşek yatağın,

Bir türlü doymadı dünyada gözün,
Yatakla sofra arası, yada yemek masasında geçti ömrün,
Girdin bak mezara işte gerçek hayatı gördün,
Suskun bir haldesin neden can dost?
Yoksa yokmu diyecek bir sözün,

Bu bar bu meyhane dedin hep gezdin tozdun,
Sarhoş olunca her şeyi unuturum sandın,
şeytan şöyle dedi daha çok gençsin,
Var senin çok zamanın, sende ona inandın kandın,
O senin can düşmanındı tanımadın,

Herkes sana değil makamına malına,
Gösterdi saygı hürmet,
Sende diktin başını eğemedin,
Rabbin huzurunda eğilmek olmadı kısmet,
Anlamadın sana emanetti bunca verilen,
Sayısız ni´met,
Zevkü sefa içinde yaşamaktan başka,
Bir şey değildi bildiğin ma´rifet,

Koydular bir gün teneşire acımadan göz yaşına,
Kefenlediler bir keç metre beze,
çıkardılar musalla taşına,
işte sonun nerde ne oldu? güvendiğin mal mülk ihtişamına,
şimdi muhtaçsın hayatta aklına bile gelmeyen,
Bir kulun hayır duasına,

şimdi mezardasın kaldın kendinle baş başa,
Gerçeği anladın ama çok geç,
Başını vurunca hece taşına,
Yemek oldun toprak altında akrep ve yılanlara,
Cevabın varmı hazırmısın? sana sorulacaklara,