Bir Gün Öyle Uyanır Ki İnsan

Bir gün öyle uyanır ki insan
Öyle yenik öyle bitkin
İliklerine kadar bozguna uğramış
Başkalarına güneş saçarken
Kendi kavgasında yenilmiş
Ve
birgün öyle uyanır ki insan
Kendini sorgularken bulur
Issız bir balkon kenarında
mevsim kışa doğru
Güneş gidici
Sevdiklerim de
Kuşlar da
Yapraklar, yapraklar da
Böcekler de
Sevdam da,
Sevdam son çırpınışlarında
Ha koptu ha kopacak yüreğimden
Sevdam değil midir beni bitiren
Ne vakit bir yaprak düşecek olsa
Derim ki
baharda gelecek nasılsa yepyeni
Peki gelen yaprak aynı yaprak mıdır?
Ya ağaç?
Gözyaşlarım neden kolaydır
Her hazan mevsimi
Yağmura mı öykünür
Ya rüzgar,
içimdeki fırtınadan güçlü müdür
En ıssız mevsimsin sen hazan
Ama içim öyle kalabalık ki
Ya sen de kalabalık olsan
Emin ol sevemezdim seni
Yalnızlığım gibi...