Bir Gün Öleceğim Şiiri - İbrahim Korkmaz

Bir gün öleceğim
Uzanacağım o musalla taşına
Kılarken arkamdan cenaze namazımı
Hıçkıracaksın ağlayacaksın
Konulunca beyaz kefenli naaşım toprağa
Ellerinle atacaksın toprağı üzerime
Ve sonra bir demet gül bırakacaksın.

Herkes dağılacak
Yalnız sen kalacaksın başucumda
Ellerinle toprağımı okşayıp
Lanet edeceksin beni senden alan Tanrıya
Ve düşerken yanağından gözyaşların
Mutlu günleri hatırlayıp üzüleceksin

Neden diyeceksin Allah’ım
Gülen gözlerimi ağlattın
Seven yüreğime hasret kattın,
Bana çok mu gördün bu mutluluğu diyeceksin
İsyan edeceksin Tanrıya
Ve anlayınca günaha girdiğini
Affet diye yalvaracaksın.

Yüreğinde hüzün esecek
Şarkımızı mırıldanacaksın inceden inceye
O an yanacak yüreğin alev alev
Ellerinde ellerimi arayacaksın
Ama bulamayacaksın.
Saçlarında çiçeklerimi arayacaksın
Ama onu da bulamayacaksın
Ağlayacaksın, ağlayacaksın…

Geri dön diyecek yüreğin
O an hasret yağmuru yağacak
Kalbinin hüzün bahçelerinde
Ve ıslanacaksın, ıslanacaksın…
Sonra bir ses duyacaksın,
“Gel burada seni bekliyorum” diye

Her gül solmak için açar.
Sende bir gün splacaksın ölümle
Solan güller bir gün cennettede açar.
Ellerimi tutacaksın ahitette benimle