Bir Gün O Altın Kaseden Şiiri - Emre Doğan

Bir gün elbet o altın kâseden,
Ölümü içeceğini unutmadan,
Mavi gökyüzünün ve denizin,
Yeşil ormanların yapraklarının,
Tadını çıkararak yaşamak dururken,
Harcamak bir hiçe hayatını,
Yakışmıyor insana.

Değmez dememek ve keşkelere boğmadan hayatını,
Neyle mutlu olacağını bilerek yaşamak dururken,
Çamurlar arasında yüzmek niye?

Öyle bir yaşayacaksın ki,
Kendini düşündüğün kadar,
Aç olanı,
Savaşta olanı,
Ölen çocukları,
Kalbinin ötesine atmadan,
Şahdamarına yakınmış gibi hissedeceksin ve düşüneceksin.
Tanrı işte onlar.
Onlar olduğun kadar varsın.
Ölüm şarabını içerken onları bulacaksın.
Mutlu ettiğin kadar mutlu olacaksın.
Çamurda yüzmek niye?
Hayatı bir hiçe saymak niye?
Bunun farkına vararak ve yaşayarak ölmek gibisi yok.