Bir Gün Mutlaka! Şiiri - Recep Tuna

bir gün diyordum hep,
bir gün mutlaka...
Neyin cezasıydı bu bana verilen,
dua ediyorum hep; bağışlanmak adına...
İsyan değildi bu bendeki, yüreğimin sancısıydı gözlerimi çökerten
ve ağlatan uzun rüyalar boyunca...
Kalplerin savaşından çıkan yaralı umutlarım oldu zaman zaman,
besledim ama doyuramadım; yetmedi hayatta kalmalarına...
Bişey vardı, vardı ama çok uzaklarda.
Ben ise yürümekten vazgeçemeyen yorgun bir yaya, eskise de ayakkabılarım kimsenin bilmediği patikalarda...
Ben vazgeçmesini bilemeyen bir yaya...