Ey gönül bahçemi talan eyleyen!
Senin de bahçene girerler bir gün!
Bunca çile, bana senin hediyen.
Elbet hesabını sorarlar; bir gün!
Hep kederi yığdın benim dünyama!
Ömrümü emanet bıraktın gama!
Sen beni adamdan saymadın ama,
Gün gelir, hakkımı ararlar; bir gün!
Eşsizliğin gururuna dalıp ta
Sanma; kalacaksın aynı kalıpta!
Enâniyet gayyâsına salıp ta
Başına çorabı örerler; bir gün!
Sanırsın; bu âlem senden sorulur;
Önünde el pençe divan durulur.
Bir gün elbet mahkemeler kurulur;
Hâkimler kalemi kırarlar; bir gün!
İlk bahar, yaz derken kış gelir çatar.
O nazik bedenin toprağa yatar.
Gün gelir; kabrinde dikenler biter;
Ömür defterini dürerler; bir gün!
Gönül yaraları çok derindeyse,
Bundan kurtuluş yok; kaderindeyse!
Kendi hayatını mahvetsen, neyse…
Ardından beni de sürerler; bir gün!
“Günahım yok” diye övünme sakın!
Her fânî götürür; küçük bir çıkın!
Benim lânetimden kurtuldun; lâkin
Önünde mîzanı kurarlar; bir gün!
Kayıt Tarihi : 14.1.2009 01:50:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!