Ekrem Kılıç

1944

ŞİİR

TAKİPÇİ

Bir Gün Göklere De Kavuşacağız

EKREM KILIÇ

BİR GÜN GÖKLERE DE KAVUŞACAĞIZ

ŞİİRLER

İÇİNDEKİLER

Önsöz
Hayat
Akşam
Ey Gönül
Şükür
Hüzün
Bilmiyorum
Hâlâ Mı Darwin
Huzûr
İnzivâ
Hazan
Yaz
Eski Günler
Cinâyete Medhiye
Ansızın Gelen
Ümit
Abdulbâsıt Abdussamed
Kur’ân Dinliyorken
Yıkılan Mezâr
Şanlı Ceddim
Bunlar Benim Atalarım
Ninni
Bahar
Hiç Bitmeyen
Çocuk ve Anne
Allah Birdir
Söz
İşte Gerçek Öğretmen
Yağmurdan Birliğe
Şefkat Mâdeni: Anne
Anne
Sevgili Babacığım
Manzûmeler
Vakıf
Nedir Vakıf
Vakfı Yaşat
Sen de Sahip Çık Artık
Koru Yıktırma Yıkma
Kültür Mirası
Müze

ÖNSÖZ

Edebiyâtın bu en çok kullanılan ve en münbit dalında, ben de, hissettiklerimi zaman zaman kaleme aldım. Serbestle birlikte, arûzu ve heceyi de denedim.
Bu kitabımda hece ile tanzîm ettiğim eserlerimi bulacaksınız. Bu vâdîde söylenmiş o kadar güzel şiir, o kadar heyecanlı ifâdelerin yanında yazdıklarıma ancak manzûme adını verebilirim.
Bâzen mûsıkîsi, bazen mânâsı ağır basarak, belki, bir kısmını okunabilir hâle getirmiştir. Hepsi için aynı şeyleri söylemeyi ne kadar isterdim...
Belirli anma günlerinde okunmak üzere, istekte bulunan öğrencilerin ihtiyâclarını karşılamak için, yazmak zorunda kaldığım manzûmeleri de kitaba aldım. Zâten daha baştan, şiir konusunda bir iddiam olmadığını belirttiğimden, bunlara burada yer vermemi garip bulmayacağınızı umuyorum.
Pek çok güzel eserlerden meydana gelen şiir cennetinde, bir köşede sun’î çiçeklerden bir demet olsa, elbette tuhaf görülecektir. Fakat, benim san’atım ancak bu kadarına yetiyordu. Gerçeklerine benzemese de, bahçenin dışına atmağa gönlüm râzı olmadı.
Saygılarımla.

Ekrem KILIÇ

HAYAT

Rabb’im, ne güzeldir şu yaz günleri!
Çınlar çobanların kavallarında;
Ilık bir su gibi akşam üzeri.
Yoğunlaşır hayat, çam dallarında.

Gecenin o sesi, kuşun türküsü
Çınlar biteviye ufuklarında;
Çekirge, kurbağa, cırcır ötüşü:
Pastoral senfoni, göl kenarında.

Yıldızlar göz kırpar, sular parıldar.
Hafif de bir rüzgâr eserse eğer,
Söğüt boyun eğer; kavak el çırpar.
O bir yaz gecesi bin yıla değer.

Havada asılır verilen nefes;
Beden uçar gibi, denizde gibi...
Daha hafif, rüzgâr, daha hafif es!
Ürpertme sevgiyle çarpan kalbimi...

Ayın etrâfını çevirmiş hâle;
Gülümser kâinât, bir güzel ağız.
En parlak lâcivert asılmış göğe.
Bir gün göklere de kavuşacağız...

Bu güzel gecede canımı vermek,
Bir melek yanında semâda koşmak,
Bir yıldızdan bakıp dünyâyı görmek,
Rabb’im, dileğimdir Sana kavuşmak!

AKŞAM

Bulutlar kızardı, akşam oluyor;
Kuytular iyice karardı artık.
Bir gurbet acısı kalbe doluyor:
Hayâl kanat açtı, sılaya vardık.

Bir gün de gelecek ömrün akşamı,
Uzanıp sessizce can vereceğiz.
Kırılınca, elbet, aynanın camı
Gerçeğin yüzünü tam göreceğiz.

Rabb’im, Senin sevgin ezelden beri
Yakıp kavurmada kalblerimizi.
Aydınlatır nûrun hep gönülleri;
Sana sığınırız, bağışla bizi...

EY GÖNÜL

Karanlık basıyor, kalmadı umut;
Ey gönül, burada takılıp kalma!
Ne olur, elini biraz çabuk tut;
Bu güneş ebedî kalıcı sanma!

Hazır dizlerimiz kuvvetli iken
Aşalım dağları akşamdan önce.
Deme: “Gitmek için vakit pek erken.”
Gölgeler uzadı ardık iyice.

Yorgunsun, bilirim, doğuştan beri.
Ayrılık bir acı, gurbet bir acı.
Hâtırla, yazları sonsuz o yeri:
Başkadır gülleri, başka ağacı...

Avutmaz derdini hiçbir güzellik;
Bilirim, sılaya bütün özlemin.
Ey gönül, sabreyle, az kaldı, geldik!
Mezarlık: kapısı, bizim ülkenin...

ŞÜKÜR

Güzel yaratmışsın, Rabb’im, hayâtı!
Yıldız yıldız gökler, güneşli günler.
O yağmurun tadı, soğuğun tadı;
Baharda doğumlar, kışta ölümler...

Kokuları ayrı, renkleri ayrı,
Şekli, tadı başka binlerce ni’met.
Çiçek çiçek, rengârenk: mor, ak, sarı..
Öbek öbek, yaprak yaprak, bak seyret!

Bir âlem yeryüzü, bir âlem gökler!
Tohum, fidan, ağaç.. hepsi bir çeşit.
Sayılmaz hayvanlar, cins cins böcekler.
Her şey birbir’ne denk, hep uygun, eşit...

Ya insanlar, Rabb’im, güzel insanlar;
Kötülükten kaçan, Seni bilenler.
Dünyâ ağacının meyvesi onlar;
Sevinçli, mutlular, huzurlu, şenler...

Bütün ni’metlerin ücreti azdır;
Kaldı ki, bir nefes bin şükür değer!
Yaşamak bir lezzet, ölüm bin hazdır;
Hakîkat noktası bilinse eğer...

Bakın kâinâta, var mı bir hatâ?
Kötü ne varsa hep kendimizdedir.
Rabb’imin keremi etmiş ihâtâ;
Bin lütuf, bin sevgi üstümüzdedir.

Eğer suç işleyip düşmüşse insan;
Kendine kızmalı, her şeyden önce.
Eğer dertli isen ve ağlıyorsan
Düşün bir bakalım, kabahat kimde?

Kim ne derse desin, güzel yaşamak!
Mâdem Rabb’imiz var, inandık buna.
Kâh yarı aç olsak, kâh yarı çıplak;
Hava, su, ekmek, tuz yeter insana...

Nasıl olsa ölüm silecek farkı;
Zengin – fakir, tokla aç arasında.
Îmanla olacak bir cennet parkı,
Ürperten mezarlık, toprak altında...

HÜZÜN

Boşluktayım yine, güçsüzüm Rabb’im!
İstediğim nedir, bilemiyorum!
Kalbde tortulaştı bir hüzün, Rabb’im!
Gülmek istiyorum, gülemiyorum.

Sessizlik, yalnızlık beni çekiyor;
Gitmek elde değil, gidemiyorum.
Bir acım var, yüreğime işliyor;
Anlatması çok zor, diyemiyorum.

Sıla acısı mı, yar sevgisi mi,
Yürekteki bu yük? Çözemiyorum.
Bükmekte belimi, kesti sesimi;
İyi mi, kötü mü? Sezemiyorum.

Sevecek çok şey var, yürek bir tâne;
Kalbi parçalayıp bölemiyorum.
Arzûlar sonsuz ya, elden gelen ne?
Ölmek istiyorum, ölemiyorum...

BİLMİYORUM

Nedir, Rabb’im, rûhumdaki bekleyiş?
Neyi, bilmem, gönlümdeki özleyiş?
Neden içimdeki sonsuz heyecân?
Rûhumda, kalbimde ne kıpırdanan?

Mevsimler değişir, yıllar değişir;
Kafamda bin fikir büyür, gelişir.
Her gün başkalaşır ümit çiçeği.
Bildir bana, Rabb’im, bildir gerçeği!

Her dem tatlı değil yaşamak, neden?
En güzel yerinde isteriz birden
Bir başka âleme bırakıp gitmek;
Başka yüzler görmek, sesler işitmek...

Bir yangındır tüter yürekte hasret;
Gurbet acısı mı, nedir bu kasvet?
Nedir, Rabb’im, nedir bu garip duygu?
Ölüm mü, hayat mı içteki arzû?

HÂLÂ MI DARWİN

“Maymundan türemiş insanın soyu.”
Pek sayın bay Darwin böyle buyurmuş.
Adam haklı; kendi maymunluğunu
Ancak bu şekilde bize duyurmuş.

Seyretmiş kendini Sir, aynalarda;
Berbatmış çehresi, nursuz mu nursuz!
“Benzemiyor yüzüm hiç de insana,
Öyleyse maymunum.” Demiş, uğursuz...

Mârifet değildir insan doğup da
Mezara bir hayvan şeklinde girmek.
Mârifet odur ki, Hakk’ı bulup da
İnsanca yaşamak, insanca ölmek...

HUZUR

Yorulmuş omuzlar, kederli başlar
Silkindi, doğruldu, canlandı birden.
Hıçkıran göğüsler, dökülen yaşlar
Durdu ve kurtuldu gönül kederden.

Anladık hayâtın güzelliğini;
İnanmakta bulduk her saâdeti.
Öğrendik kulluğun özelliğini;
Hasretle düşündük hep âhireti.

Huzûra kavuştu şaşkın rûhumuz,
Korkutmuyor artık ölüm meleği.
Dindi bin pınarla susuzluğumuz;
Dudaklar öğrendi gülümsemeği...

İNZİVÂ

Yaşamak isterdim eski günlerde.
Deniz kıyısında bir toprak evde,
Ya, bir dağ başında taş kulübede;
İnsanlardan uzak, sessiz, âsûde.

Günlerim aydınlık, gecem bahtiyâr.
Arada kapımı gelip çalanlar
Kıble sorar, adam sorar, yol sorar..
Seviyorum sizi garip yolcular!

Huzûr cisimleşir ve vücût bulur;
Candan bir dosttur o, gelir oturur.
Ufacık evini sükûn doldurur.
İşte hayat o dem elle tutulur.

Gözler içe dönük rûhu seyreder,
Akıl tefekkürle kendini dinler;
İçerde çalkanır sonsuz denizler.
İnsan varlığını duyar, hisseder...

HAZAN

Can çekişen yapraklar savrulurken rüzgârla,
İndi toprağa uyku gelen bu sonbaharla.
Baş başa kaldı gönül güzel hâtıralarla,
O geçen yaz günleri geri gelmezmiş gibi...

Sarardı hep tabîat, soldu bütün çiçekler.
Ebedî yaz gününün hasretini çekerler.
Ölümden sonraki o dirilmeyi beklerler.
Yalnız çam kaldı yeşil, solmak bilmezmiş gibi...

Dindi kurbağaların kahkahalı şen sesi.
Dün uçtu üstümüzden son leylek kàfilesi.
Cırcır böceklerinin bitti sanki nefesi.
Göğün yüzü asıldı, aslâ gülmezmiş gibi...

YAZ

Nasıl dolaşır kan, yoğun ve ılık
Damarlarda güneş aynı tatlılık...
Sünger sünger kemik, kaslar isteksiz;
Omuzlarda bütün gün bir ağırlık.

Takılmıştır hayat parmaklarıma,
Kalbim çıkıyorken şakaklarıma.
Yosun kokusu bu, tuzlu su tadı;
Dokunan arada dudaklarıma.

Rabb’im, bu yaz günü, bu bahar günü,
Ne tuhaf, andırır bana ölümü.
Sonsuz yaz, bilirim, bizi bekleyen;
Avutmaz bu mevsim, bundan, gönlümü...

ESKİ GÜNLER

Gel, gidelim dostum, elini ver Sen!
Geçmişteki günler ne güzel, bilsen...
İnsanlar hoş, her tarafta nezâket,
“Yüzlerde nûr, ekinlerde bereket...”
Bir masal diyârı görünür göze:
Gülümsenir orda söylenen söze;
Evlerden fışkırır hayat ve neşe,
Bir destan anlatır bize her köşe...
Câmiler doludur namaz vaktinde,
Kadınlar mes’uttur kendi evinde.
Güneşi uğurlar yorgun erkekler,
Sonra koşar adım eve giderler.
Âile sevinçli, âile mes’ut;
“A! Çocuk yürüdü; aman aman, tut! ”
Yorgunluk? Yok canım! Nerde, ne gezer!
Huzur dolu, sevgi dolu yürekler...
-: Paşa olsun oğlum; ne dersin hanım?
-: Allah iy’lik versin! Hele dur canım,
Büyüsün; hocaya bir gönderelim,
Hatmetsin Kur’ânı önce, görelim...
Dünyâda da cennet var imiş meğer.
Ümitler konuşur, akıl baş eğer.
Çocuğun dilinde kesik heceler;
Sevgiyle, huzurla geçer geceler...

CİNÂYETE MEDHİYE

Ey insanlar, durmayın, yiyin birbirinizi!
Büyütün hırsınızı, kusun hep kininizi!
Savaşın zayıflarla; ezin, döğün, öldürün!
Kin fidanları ekin; geliştirin, sürdürün!

Vicdan, merhamet, sevgi.. bırakın palavrayı!
Savaşın, kırın, dökün; leş doldurun dünyâyı!
Fâreler, akbabalar, çakallar.. koşun koşun!
Şölen var size bugün, şöleni kurdun – kuşun...

Renklerini yıkayın dünyânın kızıl kanla!
Vur ha! Koluna kuvvet; kılıç, süngü, tırpanla!
Bunlar yetmez her yanı kana bulamak için;
Atom, füze, uçaklar.. durmayın, îcâd edin!

Kalb takın, ciğer takın, ölülere can verin;
Tekrar silahlandırın, savaşmağa gönderin!
Her birini yüz kere, yüz bin kere öldürün;
Bitmesin kan içmeniz, yüzyıllarca sürdürün!

Kanlardan şarap yapın, çürük etlerden meze!
Ölüm kokularını doldurun şişelere!
Kurutun bitkileri, öldürün hayvanları!
Bozun tarlayı, bağı; yakın hep ormanları!

Kaleleri yükseltin, şehirleri devirin!
Denizleri kurutun, ırmakları çevirin;
İnsan kanı doldurun denizlerin yerine:
Köpek balıklarını doyurun kan, irine!

Kàbil’le başladı bu, bitmesin sizinle iş;
Çocuklar yetiştirin, sürsün bu vahşî gidiş!
Ölmeden rahimleri kötülükle doldurun!
Her gün bir parça daha azgınlaşın, kudurun!

Kan verin, besin verin, ölmek için yaşatın!
Kötülükle güldürün, iyilikle ağlatın!
Öğretin cinâyeti, öğretin kan zevkini;
Doldurun küçücükken beynine bütün kini!

Unutturun sevgiyi, gàyesini hayâtın!
Alsın tadını kanın, sütüne az kan katın!
Dişlesin annesini, o mukaddes kadını;
Bırakın, dokunmayın, bilsin çiğ et tadını!

Okutun, bilgi verin, medeniyet öğretin;
Sevgi, saygı, insanlık.. bu yönleri körletin!
Giydirin, silâh verin: bomba, top, tüfek, mayın..
İsteğiniz olmuştur; rahat ölün, korkmayın! ..

ANSIZIN GELEN

Bir sabah âile evinden fırlar:
Beyaz arabada kara haber var!
Beklenen kimseyi getirdi; fakat,
Boşandı gözyaşı, koptu bir feryat...

Şimdi başucunda okunur Kur’ân:
Mutludur hayırla ömür dolduran.
Ardından gülsek de, ağlasak da bir:
Cennetten bir köşe olacak kabir...

Ümitler tomurcuk, hayâller gül gül:
Mevsim hep ilkbahar, dallarda bülbül;
Ebedî bir âlem, ebedî hayat,
Hep mutlu, kedersiz, usançsız, rahat...

ÜMİT

Unuttuk Allah’ım, kulluğumuzu;
Unuttuk hep, insan olduğumuzu.
Saygı, sevgi, şefkat.. nerde, nerdeler?
Şükürsüz sarfettik bulduğumuzu.

Ölüm çıktı çoktan, bak, aklımızdan.
Silindi, kalmadı iz babamızdan.
Bu dünya ebedî bizimmiş gibi
Unuttuk gideni dün aramızdan.

Kendini ölümsüz sanırsa insan
Kurtulabilir mi fenâlıklardan?
Geçici zevklerden, fânî lezzetten,
El çekebilir mi yalan varlıktan?

Kaybolmadı, şükür, ümit ışığı!
Gözyaşları, keder, yüz kırışığı..
Bir nurla nurlandı, silindi, yundu;
Dindi mazlumların son hıçkırığı.

Yırttı karanlığı ümit dolu nur;
Yollarımız aydın, kalbimiz mesrur.
Gönüller sevinçli, yüzler gülümser;
Rûhumuza dînin doldurdu huzur.

Rabb’im, Sana şükür, binlerce şükür! ..

ABDULBÂSIT ABDUSSAMED

Ne yanık, ne hoş okuyor
Billur sesli Abdussamed!
Cennet, cemâl, aşk kokuyor;
İşte ezel, işte ebed...
Nağme değil, mânâ çağlar:
Rûh ürperir; kalb, göz ağlar!
Kafesinde esir bülbül:
Çırpınıyor garip kalbim.
Kelâm ateş, mânâsı gül...
Eririm kar gibi, Rabb’im!
Nağme değil, mânâ çağlar:
Rûh ürperir; kalb, göz ağlar!
14.4.1979

KUR’ANI DİNLİYORKEN

Kur’ânı dinliyorken bambaşka oluyorum,
Târif edilmesi zor hislerle doluyorum.
Kalbimde kaynaşırken korku, ümit, gam, neşe;
Kâh cehennem, kâh cennet gezerim köşe köşe...

İlâhî ni’metleri yeniden keşfederek
Şükranla kapanır göz, minnetle çarpar yürek...
Hiçbir şikâyet gelmez nefsimin hâtırına,
Erişirim âdetâ mutmainne sırrına.

Artık kalb temizlenir günah pisliklerinden;
Bir huzur hissedilir, derinden tâ derinden:
Yaşanırsa bilinir, anlatılamaz bu hâl...
Rabb’im, lütfen, rûhumu böyle bir ânımda al!
14.4.1979

YIKILAN MEZAR

EDDÂİ
Yıkılmış bir mezârım ki, yığılmışdır içinde
Saîd’den yetmişdokuz emvât, bâ âsâm âlâma.
Sekseninci olmuşdur mezâra bir mezâr taş,
Berâber ağlıyor hüsrân-ı İslâma...
Bedîüzzaman Saîd NURSÎ
(Lemeât, 1923)
“Benim kabrimi gàyet gizli bir yerde.. bir iki talebemden başka hiç kimse bilmemek lâzım geliyor. Bunu vasiyet ediyorum.”
Bedîüzzaman Saîd NURSÎ
(Emirdağ Lahikası, C:2)

Yirmi üç Ramazan, Pazartesi gün,
Yola koyuldular Isparta’dan dün.

Hicrî yıl: Bin üç yüz yetmiş dokuz’du.
Yorgundu, oruçtu ve uykusuzdu;

Urfa’ya geldiler, Üstâd pek hasta.
Bir oda tuttular İpek Palas’ta.

Ziyârete koştu işiten herkes;
Hayret! Buna Üstâd çıkarmadı ses...

Oysa, ziyâretçi kabûl etmezdi;
Son kez olduğunu demek ki, sezdi...

Polisler gelerek oteli sardı;
Sanki, içeride bir cânî vardı...

İçişleri emir yollamış: “Atın!
Kalmasın Urfa’da, sakın ha sakın! ”

Karakola çekip talebeleri
Dediler: “Acele dönünüz geri!

Emir Bakan Bey’den, beklemeksizin
Hemen arabaya binin ve gidin! ”

Dostları dediler:” Üstâd çok hasta;
Doktorun raporu var bu hususta...”

Hatırlı kişiler girdi araya.
Çekildi yüzlerce tel Ankara’ya.

Aslında, lüzumsuz idi bunca iş:
Meğer O, Urfa’ya ölmeğe gelmiş...

Ateşler içinde geçti son gece;
Dilinde Allâh var hep, hece hece...

Yirmi beş Ramazan, sahur olmuştu;
Sükûnet içinde Hakk’a kavuştu.

Farketmedi dostlar: “Daldı.” dediler;
Vefât ettiğini hiç bilmediler.

Ölüsü, dirisi kadar güzeldi:
Hâlâ yaşar gibi, onlara geldi...

Öğrenildi, acı haber ulaştı;
Bir uçtan bir uca yurdu dolaştı.

Son kez hizmetinde bulunmak için
Koştular her yerden melek, ins ü cin...

On binlerce mü’min saf saf oldular,
Namazı Ulu Câmi’de kıldılar.

Âdetâ, başlarda uçarak geldi;
Halîlü’r-Rahmân’da defin edildi.

Bin dokuz yüz altmış, Yirmi dört Mart’ı,
Berzah âlemine şerefle vardı.

Peygamberler şehri mübârek Urfa
Asrın sâhibini bastı bağrına.

İbrâhîm Nebî’nin doğduğu makam
Bakmaktaydı O’nun merkadine tam...
***
Dergâh’ı onaran bir sâlih kişi
İki kubbe yapıp ayırmış idi.

Biri, istikbâle olsun hediye;
Birine kendisi gömülsün diye...

Rüyâda dendi: “Sen başka hazırlat;
Oraya misâfir olacak bir zât! ”

Bunun üzerine ordan vazgeçti;
Kendisine başka bir mezâr seçti.

Bekleyen o yere en uygun insan
Olsa gerek diye, Bedîüzzaman,

Vefâtında Urfa, ittifâk etti.
Böyle bir misâfir büyük devletti...
***
Kararmış gönüllü yobaz kişiler
O’na bu saygıyı hazmetmediler.

Dünyâyı ettiler hayattayken dar,
Ölünce kabirde bırakmadılar.

Kıskandılar halktan cesedi bile!
Kader emredince, her şey nâfile...

Nâşını ettiler bu sefer sürgün:
Misâfir kalmıştı tam yüz on bir gün.

Dediler: “Kabrini yıkıp açalım;
Nâşını Urfa’dan alıp kaçalım.

Halkın bilmediği uygun bir yere
Gömüp kurtulalım O’ndan bu kere...”

Konya’da o sıra öğretmen idi,
Aldılar kardeşi Abdulmecid’i,

İmzâlattılar bir dilekçe zorla:
Cesedin naklini istiyor, gûyâ...

Birlikte Urfa’ya uçtular o gün;
Durumdan kardeşi nasıl da üzgün!
***
Sözünü tuttular O’nu gizlerken;
Vasiyeti buydu, demişti zâten;

“Mezârımı pek az talebem bilsin;
İstemem ziyâret için halk gelsin.

Bid’atkârânedir ziyâretleri.
Ölünce gizleyin yattığım yeri...”

Sonradan anlattı bir talebesi:
“Hayretle dinledik bu sözü.” dedi.

“Îfâsı çok müşkil bir vasiyet bu;
Nasıl uyacağız, şaştık doğrusu...

Aşmışken sevenler yüzlerce bini,
Nasıl gizleyelim halktan kabrini?

Hele vefât edip kalınca burda,
O’na mesken oldu sevdiği Urfa...”
***
Bin üç yüz seksen’in On Muharrem’i,
Beklediler olsun bir gaflet demi,

Geceden yolları tuttu askerler;
Kimse ne görsün, ne duysun isterler.

Kesildi türbenin parmaklıkları,
Kırıldı Üstâd’ın mermer mezârı.

Yıkılmış bir mezâr kalarak geri,
Doğrulandı işte, gaybî haberi...

Kardeşi çağrıldı, geldi başına;
Bahçeye taşınan azîz nâşına

Açtılar, baktılar: ter ü tâzeydi.
Ölü mü, uyuyor mu; acep neydi?

Yüz on bir gündür hiç bozulmamıştı;
Gömüldüğü gibi, aynı kalmıştı.

Tabutu alarak uzaklaştılar;
Alana, cemse ile ulaştılar.

Askerî bir uçak ile gittiler;
Afyon’da izini kayıp ettiler.

Isparta’da meçhul kabre koydular.
Bilmeden vasiyetine uydular...
***
“Bizim kabrimizi yerde arama! ”
Diyor, hatırlarsan, yüce Mevlânâ...

Allâh’ın sevgili kullarının, bil:
Kalblerdedir yeri, toprakta değil!

Ne mekân, ne zaman, ne mesâfe var:
Dostlarıyla şimdi bir aradalar.

İzlerken açtığı o nurlu yolu;
Milyonların gönlü O’nunla dolu...

Kaybolsa mezârı ne önemi var? ! .
Rûhuna ulaşır ya fâtihalar! ..
31.1.1991

ŞANLI CEDDİM

İlâhî kelâmı yüceltmek için
Bir uçta İspanya, öbür uçta Çin,
At saldı, ecdâdım, dolaştı gezdi;
Hakkı savunarak bâtılı ezdi!

Sanma ki zorladı, dövdü, bağırdı;
Dâim güzellikle hakka çağırdı.
Zulme yer vermedi, adâlet etti.
O’nca en kıymetli şey hürriyetti...

İçerde sulh, sükûn, emniyet vardı;
Hep hayra yöneliş, hoş niyet vardı.
Emindi müslüman din kardeşinden;
Aslâ ayrılmazdı hakkın peşinden!

Târih oldu şimdi o mutlu günler!
Ecdâdım, kim bilir, nasıl üzgünler:
“Sâhibi bunlar mı” deyip “yarının? ”
Bugünki hâlinden, evlatlarının...
19.4.1979

BUNLAR BENİM ATALARIM

Ele hayran olmak sana yakışmaz!
Ey genç! Târihini araştır biraz:
O zaman duyarsın haklı bir gurur,
Yalnız isim saymak ciltler doldurur...

Muhammed Mustafâ (asm) , eshâb-ı güzîn,
Alpaslan, Melikşah ve Alâeddin..
Haçlıları kovdu bir aslan gibi
İslâm kahramanı Sultan Eyyûbî...

Osman, Orhan, Murad.. hâtırla kimler,
Yıldırım, Kànûnî, Fâtih, Selim’ler? ! .
Anılınca, kalbte coşmaz mı hisler
Barbaros Hayreddin, Oruç Reisler? ! .

Akıncı beyleri Evrenos, Malkoç..
Her biri bir aslan, her biri bir koç!
Sayılmaz gàziler, adsız şehitler..
Hepsi de rahmetle anılmak ister...
19.4.1979

NİNNİ

Meyvesin sanki sen, ağaçtır ömür;
Senin hayâlinle serpilip büyür.
Dünyânın bedeli bir gülüşündür,
Seni bana veren Rabb’ime şükür!

Yüzünde sükûnun en güzelini
Seyredip öperken minik elini
Hissettim kabaran sevgi selini;
Seni bana veren Rabb’ime şükür!

Şefkatin kalbimde yeşeriyorken
Şekillenmemiştin henüz yavrum, sen.
Süt değil, sevgidir kaynar sîneden.
Seni bana veren Rabb’ime şükür!

Denilse: “Rûhunu fedâ et ona,
Hayâtın erecek yolunda sona.”
Yine tereddütsüz “Evet! ” der, ana.
Seni bana veren Rabb’ime şükür!

Allah’a emânet ol, minik yavrum!
Bilmezsin seni ne çok seviyorum.
Uyu yavrum, uyu, a benim rûhum!
Seni bana veren Rabb’ime şükür!
26.4.1983

BAHAR

Bambaşka bir âlem var sağımda ve solumda:
Koca bir ağaç saklı ufacık bir tohumda.
Tonlarca meyve gizli şu incecik dallarda.
Yepyeni bir dünyâdır yaratılan, baharda.

Zümrüt gibi çayırlar ve rengârenk çiçekler
Canlıları cezbeder, takdir ve tahsin bekler.
Asırlar sürse bile, ömrü olup insanın
Doyum olmaz seyrine bu şâhâne levhanın.

Görünür her varlıkta Yaratanın kudreti,
Benzersiz güzelliği, hayret veren hikmeti.
Rûh dalar yeşilliğin cazibedâr rengine,
Lâhûtî âlemlerin ebedî âhengine...
26.4.1983

HİÇ BİTMEYEN

Uçurtmalar uçurduğum,
Salıncakta düş kurduğum,
Her oyuna karıştığım,
Kavga edip barıştığım
Mutlu günler nerde şimdi?

Belki aynı yerde şimdi!
El uzatıp bulabilsem,
Tekrar çocuk olabilsem...

Zaman nasıl geçti, bilmem!
Kardeşlerim, babam, annem
Nerde? Nerde küçüklüğüm?
Yüreciğim düğüm düğüm
Hâtırlayıp ağlıyorum...

Bunu şimdi anlıyorum:
Hiç bitmemiş çocukluğum
Ve ben hâlâ bir çocuğum...
17.4.1979

ÇOCUK VE ANNE

Güneşli bir pazar günü,
Sorarak her gördüğünü
Annesiyle yürüyordu;
Çocuk dönüp şöyle sordu:
-: Anneciğim, merâk ettim,
Bu güneşi yaratan kim?
Kadın buna gülümsedi:
-:Allah, yavrum, Allah! Dedi;
Yeri, göğü yaratan O,
Can veren O, yaşatan O...
-: Demek, göğü O yarattı;
Yıldızlarla O donattı?
Bulutları yığın yığın
Karşıdaki yüce dağın
Başına bir sarık gibi
Saran yine O, değil mi?
Bâzen yağmur, bâzen de kar
O’nun emriyle mi yağar?
-: Evet oğlum, bütün işler
O’nun izni ile döner.
İstemezse sinek uçmaz;
Otlar bitmez, çiçek açmaz.
Yerdeki bu karıncayı,
Dalda biten şu goncayı,
Yediğimiz yumurtayı,
Gece ışık veren ayı
Yaratan hep Rabb’imizdir;
Besbellidir, şüphesizdir...
-: Anlamadım bir husûsu,
Anneciğim, ben doğrusu:
Biz ne için yaratıldık?
Saydığın bu bütün varlık
Ne yapacak bu dünyâda?
Ne olacak ya sonra da?
-: Güzel yavrum, anlatayım,
İyi dinle sen, bakayım:
Her şey doğar, büyür, ölür.
Değişmez bu hâl; görülür...
-: Şu güneş de mi ölecek?
-: Eh, bir gün o da sönecek.
Her ne varsa, bildiğimiz,
Mutlak bir gün öleceğiz.
Sonra tekrar dirilerek
Hesap vereceğiz tek tek...
Çocuk sordu annesine:
-: Peki, anne, sebebi ne?
Niçin ölüp diriliriz
Ve hesaba çekiliriz?
Ölmeden bu iş olmaz mı?
-: O zaman dünyâ dolmaz mı?
Bugün üç-dört milyar insan
Zor yaşıyor yerde, inan...
Onun için nöbetleşe
Gelir gideriz peş peşe.
Yaratılış gàyesi ne
Diye sormuştun ya, dinle:
Kulluk etmek Yaratana!
Tek gàye bu, dersem sana,
Sanma sakın mübâlağa...
Kur’ânında Hak Teâlâ
Bize böyle buyuruyor,
Kullarına duyuruyor.
İmtihandır bütün hayat,
Ona göre sen adım at.
Hakk’ın emri ne ise yap;
O’dur Rabb’in, tek O’na tap!
Yapma yasak dediğini,
İçtiğini – yediğini
Dikkat et, hep helâl ye, iç...
Aksi hâlde kazancın hiç,
Zararınsa büyük olur...
-: Dur anne, bir dakika dur;
Zarar, kazanç ne? Îzah et!
-: Açık, yavrum! Kazanç: cennet.
Zarar: ondan mahrum kalmak,
Üstelik de cezâ almak...
Yol ne çabuk bitti yavrum!
Ben içeri giriyorum.
İstiyorsan şimdi oyna,
Çağırırım seni sonra...

Çocuk memnun, koşup gitti;
Hikâyemiz burda bitti...
Ocak, 1980

ALLAH BİRDİR

Gökyüzünde parıldayan şu güneş
Dünyâmıza ısı, ışık, renk verir.
Sanki büyük bir ocakta bu ateş
Canlıların yemeğini pişirir.