Bir gün gitti elif Şiiri - Mertkan Özel

Bir köy vardı dağın ardı, sis dolu,
‎Yolları taşlıydı, rüzgârı soğuk.
‎Elif yaşardı orda, gül goncası,
‎Bakışı bir başkaydı, sesi bir ılık.
‎
‎Çoban Hasan her sabah sürüyü alır,
‎Gönlünü koyardı Elif’in yârine.
‎Bir selam beklerdi, bir çift bakışa,
‎Katar katar dizdi aşkı kervanına.
‎
‎Bir gün çeşme başında denk geldiler,
‎Elif su çekerken, Hasan susardı.
‎Kalbi yerinden çıkacak gibiydi,
‎“Selam,” dedi, sesi taşa çarptı, dağı sardı.
‎
‎Elif gülümsedi, “Gün ola hayırla,”
‎O günden sonra her yol orda biter.
‎Hasan elini koydu kalbin üstüne,
‎“Bu sefer yandım,” dedi, “bu bir kader.”
‎
‎Günler geçti, köy büyüdü, Hasan büyüdü,
‎Anası babası dedi: “Git, iste kızı.”
‎Yüreğinde seher, elinde umut,
‎Gitti Elif’in kapısına, aldı sızı.
‎
‎Ama kader yine bildiği gibi,
‎Elif çoktan sözlenmişti bir başkasına.
‎Ne Hasan’a bakan, ne de gözü yaşlı,
‎Bir damla düşmedi o kara basamağa.
‎
‎Hasan döndü, o yokuş hep aynıydı,
‎Bir tek kalbi eksikti artık göğsünde.
‎Elif bir gün gitti, dönmedi geri,
‎Kaldı adı çobanın türküsünde.