Bir gün gelir... Şiiri - Mehmet Ziya

Bir gün gelir kalmaz bu dünyada adım,
İşte gidiyorum sonsuzluğun olduğu yere adım adım,
Bir gün kurumuş bir gül yaprağı gibi,
Düşersin tarihin sayfalarına sende,
Bugünkü neşeni, güzelliğini kaybeder,
Ümitlerini ve
En sevdiklerini yitirirsin…
Bir iki tatlı söz duymak istersin,
Seni seven birinden sıcak bir bakış,
Masum bir buse bile çok mutlu edebilir seni,
Bütün vücudun özlemlerle yanar,
Yalnızlığı iliklerine kadar hisseder,
“ keşke “ dersin keşke…
Bir gün,
Kıymetini bilemediğin güller gelir aklına,
Kara gözlerini düşünen, üzülen birileri gelir…
Merak edersin, hala beni düşünüyor mudur diye…
“ keşke “ dersin… Keşke!
Düşüncelerin ve keşkelerin peşinden bir gün,
Sende göçüp gidersin,
Ne adın kalır,
Ne benden başka arkadan yas tutanın…
Bir gün,
Gözkapaklarım düşse de kirpiklerimin üzerine,
Her nefesinin,
Ağzından çıkan her kelimin,
Her bakışının ayrı ayrı hayali kalır bende Karakız…
Bakışlarını taşırım her an yanımda,
Bir öpüşünün sıcaklığı ise hala yanağımda,
Silinemez hatıraların…
Özlemekten bitap düşer gönlüm bir gün… ve…
Ak düşer saçlarımdan sonra… Ruhuma,
Sessiz sessiz alır giderim seni, özlemimi…
Sessizliğin ve sonsuzluğun olduğu yere,
Geride kalmaz özlemimden,
Benden, bedenimden bir iz…
Kimse bilmez…
Yıllarca sana olan hayranlığımı,
Yüreğimin kaç kez sen diye attığını,
Yüzüm gülerken,
İçimin hıçkıra hıçkıra sen diye nasıl ağladığını… Yalnızlığımı,
Bu acıya yıllarca nasıl katlandığımı…
“belki“ Sende bilmezsin…!
Düşer usulca bir iki damla “belki” gözlerinden,
Dalar gidersin “ O adam… “ dersin,
“belki” özlersin,
İşte o gün çok istesen de yanıma gelemezsin!
Ne adım kalır, nede arkamdan yas tutanım,
Bir gün…