Bir Gün Doğdu Geceme

Bir başkaydı o 29,
Soğuktu ve birazda aralıktı,
Sanki benim için parlıyordu yıldızlar,
Hep bana esiyordu o sevmeyi bilen rüzgar...

Güneş vardı karşımda ama bir tek kalbim yanıyordu,
O gözleri bulutsuz bir gece gibiydi ışıl ışıldı,
Sanki sonsuz bir ufuktu,
Tatlı bir ruyaydı,
İçinde kaybolmak istedim bir anda,
Hemde o arşın sonsuzluğunda kaybolmayı...

Ben Bakıyordum,
O yakıyordu,
Aslında için için işliyordu,
Her baktığımda içim içime sığmıyordu,
Yanıyordum,
Dönüyordum halimden divane,
Sönüyordum yanmak için tekrar,
Tekrar yanıyordum,
tekrar,
ve tekrar...

Küllerden ne iki çiçek açar,
Ne de yeniden doğulur,
küllenen herşey bir meltemle yok olur,
Yanıyordum fakat yoktu hiç külüm,
Bir başkaydı o gece o gizlilerdeki gülüm,
Birden durdum ve düşündüm,
Ben dedim,
Evet ben bir mucize yaşıyordum,
Bir son yaşamadan,
Bir başlangıçta duruyordum,
İşte şimdi başlıyordu,
Benim sonu güneşte biten sonsuzluğum...

Dün gündü aslında sıradanda sıradan,
Ta ki gecesi bir anda güneşi getirene dek,
Herkes karanlıkta yağan karı izlerken,
Ben o güneşimle içimi aydınlatıyordum,
Yine yanıyordum ve korkuyordum kül olmaktan...

Bir kuş türedi yüreğimde uykularıma düşman,
Nerden geldi bilinmez ama tutamadım içimde,
Saldım uçurdum özgürlüğe ve uçtu güneşe,
Sonra anladım,
Bir kuştu dileklerim,
Artık özgürdüm,
Güneşim parlıyordu,
Kalbimde bir sedef işleme ışıldıyordu saklı sandıktan,
Ve ben o sedefli sandığı hediye ettim güneşe,
Ben yansamda o yanmasın diye içimde...

Artık kalbim hür uçuyor o özgür kuş gibi,
Geziyor semalarda,
Titriyor her an güneşin ışıltısında,
Ve şimdi çok mutlu üstündeki işlemenin parıltısıyla...