Bir Gün Bugün Şiiri - Serap Alkan

Bir gün BUGÜN

Gün battığında batıyordu, orada kalıyordu.
Gece ve yıldızların geleceğini bilmeden.
Battığında renklerini bırakıp gidiyordu.
Renklerini bırakan gün batımlarına;
Gün batımları doğan bir güne dek sorarlar...
Gün batımındaki hangi renkler masum
Hangileri gün batımına daha aitler.
Gün doğumuna bulaştığında;
Oraya ait olmadığını anlayıp,
Öleceğinden habersiz bir ölü renk mi...
Gün doğumuna cesareti olmadığı için gidemeyen;
Hep günbatımı rengi kalmış bir renk mi...
Gün batımının renklerine ne kadar ait olduğunu düşünen,
Gün batımının kendisi mi...
Gün batımına koşan atlar vardır bir de,
Bazen koşmaları için bacaklarından vurulmaları gerekirken;
Bazen de bacaklarından vurulduklarında koşamazlar.
Onlar da sorarlar, koşmaları için yeni güçlerini bulana dek...
Koşmak arkadan esen bir rüzgarla mı...
Bacaklarından hiç vurulmadan mı...
Rüzgar kesildiğinde koşmalarını rüzgara mı borçlular
Bacaklarına mı...
Düştükten sonra ayağa kalkıp ilk defa koşan atlar gibi koşabilenler en güzelleridir
Onların duruşları sessiz hırçın ve yumuşaktır
Tıpkı yağmurun sessiz kalamayacağı gibi sessizdirler onlar
Yağmurun sesliliğiyle; onların duruşlarındaki sessizlik, besler birbirini öyle bir sessizlik...
Ve zaptedilmesi zor fırtınalar gibi hırçındırlar.
Onların hırçınlıkları, Bir gölün sakinliğinde anlam bulur.
Bir gün ansızın ağızlarını uzatıp su içerken durulurlar.
Hırçınlıkları yumuşaktır başkalarını düşüremezler sırtlarından.
Tekrar kalkmadan düştükleri yer serttir, onlar bu yüzden sert olmazlar.
Ancak sert bir kalbi sırtlarına almazlar,
Ya da sırtlarından atıverirler...
Onların yumuşaklığı gururlu bir sertlikten beslenir...
Dün geleceği bugün gördü.
Bugün dünü hatırladı.
Dün gelecek için güneş,
gelecek dün için sisti.
Bugün sadece bugün olduğundan beri...