Bir gün, bir sabah bir çiçek açar. Kaybo ...

Artık,
söyleyecek hiç birşeyin yok gibi,
sanki yıllardır biriktirdiklerinle kurduğun yapılar,
üstüne yıkılmış gibi.
beklediğinin ötesinde ve beklentilerinin uzağında bir sima gördün, belki
o yılların sonunda,
şimdi, uzak yüzünün ardında,
kibrit çaktığın bir sonbahar ormanı,
ve tükenip giden bir ben kaldı...

Artık,
mahkumiyet sırası bana kaldı,
sigaraların tükenen dumanlarıyla falcılık oyanarken,
her yabancı otel odasında şeritli kıravatlar bağlarken,
sözcükleri, tekerlemeler olmuşken dimağımda,
aynalarda sessizliklerden boğulmalar bana kaldı...

...

Bir gün bahçende bir çiçek açar,
açar ve şaşırtır seni o çiçek,
şaşırtır çünkü sen ekmemişsindir onu,
şaşırtır seni.
şaşırtır ve bağlar kendine...
ve o bahçenin candamarı olduğunda,
bir gün, bir sabah kaybolup gider, işte sonbahar böyle başlar.