Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Özlemi, acıyı, vuslatı insanın iliklerine dek hissettiren,göz pınarlarını çoşturan yürek yakan bir şiir.Büyük şair kalbimizden yine vuruyor bizi.Tebrikler,teşekkürler saygılar,efendim.
Ne kadar hoş, ne kadar samimi, sımsıcak dizeler...belli ki usta bir kalem, kalben teşekkürlerimle, saygılar
kacan merkebin ardindan.. aglak evre atlatilip..
son bir tutunacak dal..
umut..
muhafaza edilip..
umut asigin ekmegi peyniri..
gelir umidi ile..
ah keski gelsende..
ummeti muhammed aski icin..
ayaginin turabina yuz sursem deniliyor..
yurek kabarmis.. yurek kararmis..
gelirsen yildiz kimin aydinlatirsin diyor..
tek aydinlanan o mu.. bittabi ki degil..
okur dahi aydinlaniyor..
manita yillar sonra cikip gelirse..
sayirimizin..
kapilarinin cicek acacagi bilgisine vakif oluyor..
alim kamil insan oluyor okur..
sairin kokune kiran girdigi gunumuzde..
biraz sapka devrimine karsi gibi dursada..
merhuma dek vatani kurtaracak adam mi kalmamisti dese de..
bursada sarikli kavuklu fesli mezar taslarini kirdi sapkacilar..
diyerek..
suyun akis yonune tezat(!) kurek ceksede..
bu bu.. amanin ne gadder cagdas.. laik ataturkcu vatandasimiz..
nurullah atac devrine yetismis..
iyi bir hatibimizdir..
yeri geldiginde biraz carpitarakda olsa..
agzi laf yapar.. ikna eder adami..
eskinin saadet yillari..
yeninin biraz kotu durduguna..
yapinin radyosunda bir kac kez.. sohbet adi alti beyin yikama seansini dinledim..
surdan ilac prospektusunu alsa..
yanik davudi gur sesi ile okusa..
siir haline getirir..
gazete kupurunde ki yaziyi..
takvim yapragini..
o bugulu buharli.. utulu sesi ile siir yapar..
bu fasulya ile bile..
ruhumu.. ic dunyami aydinlatir..
bu sairin olmadigi yerde..
gunes kimin isilak..
ve parlak..
ve aydin munevver..
ve turk diline hakim..
iyi hatip kral belagatci..
sapina kadar fetocu..
guzel insani teprik ediooorum..
oldu ise rahmet.. sag ise yine dumenden rahmet diliorum..
kih kih kih.. sayirler olmez.. iyiki varlar.. yureke saglik..
mutesekkirim secki musebbip.. saygilar..
Üstad döktürmüş
Üstad döktürmüş, tam Top 100 listesine yakışan bir şiir..
bir gün bakmışım gelmişsin umut, ama iş işten geçmiş.bu garip kız, bu şehri terketmiş.. (R.N.E)
'Bir gün baksam ki gelmişsin'
vakit çok geç olmuş,
daha bir acı...
Ama bilirim hiç bir an gelmeyeceksin..
Ne bir yorgun güvercin ne bir göçmen kuş var
Evet gözlerinde bitmez tükenmez bir güzellik.
Bende ise yokluğunda her mevsim sonbahar
Ama bilirim hiç bir an gelmeyeceksin
Kokun rüzgarlarda melankolik bir efkâr
Ellerin yine her zamanki kadar güzel
Benim çiçeklerim ise açmadan solar
Ama bilirim hiç bir an gelmeyeceksin..
Yokluğun büyümüş içimde İstanbul kadar
İçimdeki duygular mat, hevesler mesnetsiz
Dökülmüş ömrüme gökyüzünden siyahlar.
Ama bilirim hiç bir an gelmeyeceksin..
Gözlerine gömdüğüm gençlik, saçlarımda kaybolan yıllar
Senden ayırdığım çığlıkları geleceğime sürmüşüm
Bende tükenmiş aşk gibi umut gibi bütün arzular.
Yavuz Bülent Bakiler Hocamın şiirine nacizane naziredir..
çok güzel şiir etkileyici ve düşündürücü şaire saygı duyduran bir şiir
yorum yapılamayacak güzellikte şiirlerden biri bence.büyük özlem,uzun bekleme ve eşsiz kavuşma ...insan,okumalı ve gözlerini kapatıp o anı yaşamalı...saygılarımla.
Bu şiir ile ilgili 144 tane yorum bulunmakta