Bir Gün Ararda Bulamazsanız Beni

Bir gün ararda bulamazsanız beni;
Umutlarımı bulmaya gitmişimdir.
Avuçlarımda dönüyordur meltem rüzgarları.
Eğer ararda bulamazsanız beni;
Bilin ki dağlardayımdır.

Sevdiğime sorun,
Umut dolu gözlerle baktığım çiçeklerime.
Ağlarken yaşamın gölgesinde çocuklar,
Ve çöplükleri karıştırırken çaresiz köpekler,
İzlemekten usandığım hayatı bilirim.
Umuda yelken açmış gemileri;
Hırçın sularda sürükleyen rüzgardım ben.
Ard arda dizilmiş dizelere;
Anlam veren şairdim ben.
Gittimde unutuldum mu birden?

Sızarken gecenin pervazsız penceresinden ayışığı,
Acıtırken canımı garip serüvenim;
Hazırlıksız yakalandım baharın güzelliğine.
Baharın aşkına acılırken gelincikler;
Soluverdim çiçek gibi.
Sevgiyle sevişirken kelebekler;
Tutuştum ben ateş gibi.
Yaşamın uçurumuna kurulan salıncaklarda sallandım bir ömür,
Savrulurken düşürdüm cebimden mutluluğun resmini.
Ben asıl yok oluşu;
Ağlayan çocuklardan işittim.
Ben sevginin gözlerini;
Annelerin kalbinde gördüm.
Bu yüzdendir suskunluğum,
Bu yüzdendir ardıma bakmayışım.!

Haykırışlarım dağların boşluğunda yankılanırken;
Ağlayan annemi gördüm ben.
Kovalarken kardeşliği yalın ayaklarla;
Uçuruma düştüm yaralandım ben.
Buğulu camlara çizdiğim resimlerde;
Yitik hikayemin özetini gördüm.
Biten kalemimin mürekkebi değil,
Tükenen sözlerimdi.

Oturduğum her sokağın başında;
Bir umut bekledim intiharı.
Her yaşamın ardından kovaladığı mutluluk trenini;
Yıllar önce kaçırdım.
Belki delilikti; Kalbimi sevgine kelepçelemek.
Boş boğazlıktı sevda sözlerim.
Bahar dolu hayallerin ardından,
Gelen bir kış gibiydi umutlarım.
Yani anlayacağın;
Gözlerine açtığım mutluluk tünelinde,
Korkusuzca ilerledim; karanlığa aldırış etmeden.
Ramak kalmışken yolun sonuna;
Kalbimde yeşeren sessiz bir çığlıkla bekledim.