Bir Gün Anlarsın Ne Kadar Geç Kaldın Hayata

Yeni başlangıçlar isteriz hep biten sonların ardından…

Acıları gerilerde bırakmak yürek yangınlarını yok saymak isteriz..Gitmek isteriz acıların güzergahından uzaklara.Rotamız yeni umutlar bulma çabasındadır hep.

Oysa nafiledir kendimizden kaçış....

Gidemezsin, terk edemezsin!
Çünkü içimizdedir asıl terk etmek istediklerimiz
Ve
Terk edemediklerimiz..

Bir gölge gibi peşimizdedir hep ve bir nefes gibi içimizde...
Acıtır… Ağlatır..

Yine de içimizden söküp atamayız...

Gitmeler ve sonrası ayrılık yangınları,
Hüzünler ve içimizi delen gözyaşları.
Kimse anlamaz, kimse bilmez, bir tebessümün ardında gizli bin yıllık acıları. O acılar ki kemirir iliklerimize kadar, kanserli bir hücre gibi durmadan yayılır içimizde…

Giden sevgilinin yerine bini gelse onun yerini dolduramaz …

Hangi şehre gidersen git, hangi kapıyı çalarsan çal kaçamazsın mazinin gölgesinden.

Ve sen, o gölgenin altında ezildikçe ezilirsin.

Aşk beslersin durmadan ve kin büyütürsün bırakıp gidene...

Duygular birbirine karışır bir intikam hırsı sarar önceleri tüm benliğini.

Ama nafiledir çırpınışlar… Elinden hiçbir şey gelmez, çünkü sen giden sevgili kadar katı olmazsın, kıyamasın seni yapayalnız bırakıp gidene...

Sonrasında derin bir boşluk sarar tüm bedenini karamsarlıklar diz boyudur

Kemirir, bitirir beynindeki sorgular…

Ve aynalara küsersin önce, sonra hayata. Tersine döner düşler beyazdan karaya. En dibindesindir yalnızlığın…Senden yalnız yoktur bu dünyada...

Sanadır bütün sitemler, gitmeler ve yapayalnız kalmalar, hep sanadır…

Ve düşündükçe,
Yeni bir hınç kaplar bedenini, yüreğinde nefret tohumları saçılmaya başlar ve o nefret tüketir ömrünü…

Hayatın son deminde anlarsın, aslında giden sevgilinin hiçbir şey hak etmediğini ve acırsın onun için harcadığın zamana.

Ve
Döktüğün gözyaşları da cabası...
Anlarsın ilk ak düştüğünde saçına..

''Anlarsın ne kadar geç kaldın hayata....''

Gülşen ÖNCEL BOSTANCI